Chapter Five

    To co daję na końcu napisze na początku - tak do was bardziej dotrę. W krótkich słowach: Kocham was za te komentarze. Jeden lepszy od drugiego, a hejterom mówię krótkie: fuck off.
    Pytania do mnie TUTAJ, pytania do postaci TUTAJ - odpowiadają Zayn, Niall, Louis, Harry, Liam oraz Perrie. A jeśli chodzi o kontakt ze mną to tylko TUTAJ. 
    Dziękuję za uwagę, enjoy!

________________________________________________________

 

    Mieliście kiedyś tak dobre chęci, a mimo to wszystko koncertowo się spieprzyło? Jeśli nie musicie coś takiego przeżyć, żeby zrozumieć. Wszystko szło powoli do przodu. Wywiady w telewizji, podróże po Europie, wywiady w radiach, występy na żywo. Wszystko szło starym rytmem, a nas nadal nigdzie nie wysłano. Chcieliśmy mieć miesiąc wakacji, jednak zarząd stwierdził, że możemy jeszcze poczekać. Mamy czas, prawda? Błąd. To oni, wszyscy dookoła, mają czas, a mi on ucieka w zatrważającym tempie.
    Póki mogłem zająć swoje myśli pracą, byłem rad, że nie muszę myśleć o chorobie czy też problemami serca. Skupiając się na jednym ignorowałem otoczenie, przez co nie zauważyłem, że nie tylko ja cierpię. A wszystkiego dowiedziałem się przez przypadek. Szedłem spokojnie do kuchni po kolejny kubek kawy, gdy mijałem drzwi od pokoju Harry'ego. Bóg mi świadkiem, że nie chciałem podsłuchiwać  co się dzieje za drzwiami, ale dwie rzeczy mi w tym przeszkadzały. Pierwsza była taka iż drzwi były otwarte, a druga to fakt, że ani Harry ani Louis cicho nie mówili. Oni wręcz się kłócili, co nie było do nich podobne. Mimo wszystko przystanąłem przy drzwiach i, niestety muszę się przyznać, podsłuchałem o czym rozmawiają.
- Louis, naprawdę mówię to co czuję! To nie jest żaden żart!
    Głos Curly'ego był ochrypły i drżący jeszcze bardziej niż zwykle. Nie widziałem jego twarzy, ale mogłem sobie dać rękę uciąć, że był przytłoczony, smutny i naprawdę roztrzęsiony. Tylko dlaczego?
- Nie Harry, popadasz w paranoję! Nie kochasz mnie, nie możesz obdarzyć tak absurdalnym uczuciem mnie, faceta którego nie interesują chłopcy. Jestem heteroseksualny w całych, pieprzonych, stu procentach! Dlaczego nie możesz tego zrozumieć?!
- Może dlatego, że nie tylko ja traktuję cię inaczej niżbyś sobie tego życzył?!
- Nie rozumiem...
    Stojąc za drzwiami słuchałem z coraz większą trwogą. Louis to debil, a Harry załamany. Miałem ochotę wejść, nawrzeszczeć na Boo, a równocześnie przytulić Hazzę. Zdecydowanie ta rozmowa, ich rozmowa, przestała mi się podobać.
- Biedny Boo-Bear, nic nie rozumiesz? - Gdybym zajrzał do pokoju ujrzałbym smutną twarz najmłodszego z nas, oraz wściekłą twarz Lou. - Kocham cię idioto. Kocham i nienawidzę mimo wszystko. Przez ciebie gubię się we własnych myślach. Zwodzisz mnie, mówisz, że mnie kochasz, obiecujesz mi nie wiadomo co, a mimo wszystko nadal jesteś z nią. Śpisz ze mną nagi, całujesz mnie w usta, a mimo to mówisz, że jesteś heterykiem! To zaczyna być chore! Ja tak dłużej nie mogę, Boo! To mnie przerasta! To, że ty chcesz się w to bawić, nie oznacz, że ja również mam ochotę na to! Uwierz mi, ze nie chciałem cię stawiać w tej sytuacji. Dwa pytania. Musisz mi odpowiedzieć szczerze, raz w życiu przestań kłamać i bądź ze mną całkowicie szczery... Chcesz być z nią czy ze mną i... Co Ty do mnie czujesz?- Odezwał się szeptem Curly, a mi serce stanęło.
    On go kocha. Larry Stylinson jednak był prawdziwy, jednak nikt z nas tego nie zauważył? Jesteśmy ślepymi marionetkami, że nie widzimy tak oczywistych rzeczy. Spojrzałem na swoje dłonie, które zaczęły mi się trząść. To tak jak ze mną i z Zaynem. To samo. Boże, to nie może być prawda.
    Pytanie wisiało w powietrzu, Louis na nie nie odpowiedział, ale znając go opuścił głowę i się nie odezwie. Cholera.
- Ja nie wiem... nie wiem z kim chciałbym być... I to nie tak, że nic nie czuję... Kocham cię, ale... jak brata. - Powiedział cicho, Lou, a mi wręcz zrobiło się smutno i ciężko na sercu. Bo mimo, że nie uczestniczyłem otwarcie w tej rozmowie, to jednak to dotyka wszystkich nas.
- Jak brata... - Powtórzył, niczym echo, Harry, by po chwili zacząć śmiać histerycznie. Śmiał się, i śmiał, a był to śmiech szaleńca, który nie wie kogo ratować, kogo zabić. Był to rodzaj tego śmiechu, po którym człowieka przechodzi zimny dreszcz. Usłyszałem, jak jeden z nich wykonał jakiś ruch. Nie wiem który, naprawdę.
- Nie zbliżaj się do mnie - usłyszałem piszczący głos Stylesa.
- Ale Curly...
- Nie podchodź! I opuść ten pokój! W tej chwili - głos Hazzy się załamał, a po chwili w kierunku wyjścia szedł Lou. Cholera, a gdzie ja ucieknę?! Cofnąłem się cicho, że niby mnie tu nie było, ale na szczęście Tomlinson mnie nie zauważył, bo poszedł w przeciwną stronę niż ja stałem. Chwała temu Najwyższemu.
    Stałem ciągle w tym samym miejscu nie mogąc się ruszać. W głowie miałem gonitwę myśli, a w sercu uczuciowy burdel. Skoro Louis, ten właśnie chłopak, zachował się tak a nie inaczej, to ja tym bardziej nie mam szans. Koniec. Kaput. Nie ma mowy o wyjawieniu prawdy Malikowi.
    Chciałem coś zrobić, uciec stąd jak najdalej, ale do moich uszu doszedł cichy szloch. Harry, płakał? Wszedłem powoli do pokoju, nie zważając na nic. Gdy tylko przestąpiłem próg zamknąłem cicho drzwi za sobą, ale Hazz i tak na mnie spojrzał. Jego oczy były podpuchnięte, czerwone, a na policzkach widniały niezdrowe rumieńce.
    Nic nie mówiąc, nie wykonując żadnej miny po prostu podszedłem do niego. Stanąłem naprzeciwko jego ciała i po prostu wyciągnąłem ręce. Styles zrozumiał moje intencje i po chwili tuliłem płaczącego chłopaka do siebie. Głaskałem go powoli i delikatnie po plecach czekając aż wreszcie przestanie się trząś. Gdy to nastąpiło odsunąłem go na długość ramion.
- Ja go kochałem... co ja pieprzę, ja go nadal kocham, Niall. - Jęknął żałośnie, pociągając nosem.
- Wiem babycakes. Dlatego teraz idziemy do mnie, opowiesz mi o wszystkim. Ze szczegółami, a w zamian ja coś ci opowiem. - Wyszeptałem w jego włosy ponownie do siebie przyciągając. Poczułem uścisk jego ramion na mym ciele i poczułem się naprawdę potrzebny. Jesteśmy w tej samej sytuacji.
- Jesteś Aniołem, Nialler - Wyszeptał zachrypniętym głosem.
- Jeszcze nim nie jestem. - Odszepnąłem. Ale za niedługo nim będę...







    Chcę spać. Tak po prostu. Jak najdłużej nie wychodzić z łóżka. Pragnę tego tak mocno jak nigdy dotąd. Jednak nikt nie rozumie tego, że cierpię. Cholernie. Może i nie daję tego po sobie poznać, ale brakuje mi Perrie. Naprawdę. To co zrobiła było... okrutne. Dobrze, że w ogóle podała mi powód swojego zerwania. To wszystko to była mistyfikacja? Żyłem w związku który był kłamstwem. To wręcz... straszne, okrutne, niesprawiedliwe.
    Nikomu na mnie nie zależało. Byłem sam na tym świecie jak palec. Przestałem wręcz współpracować ze światem. Odmawiałem przesiadywania z chłopakami w pokoju. Jedynie siłą zaciągali mnie na wywiady i sesje. A tak to ciągle przebywałem w łóżku. Jedynie Nialler, od czasu do czasu, wchodził do pokoju i nic nie mówiąc podchodził do mnie, pakując się pod kołdrę tulił mnie. A ja, jak na prawdziwego mężczyznę przystało, przytulałem się do niego z całych sił, płacząc z bezradności. Cała ta sytuacja mnie przerastała. Jednak dzisiaj czułem się zdecydowanie lepiej, a mimo tego nie wychodziłam z łóżka. Podświadomie wiedziałem czemu tego nie zrobiłem. Po prostu przyzwyczaiłem się do tego, iż mogłem kleić się do Niallera bez żadnych przeszkód. Miałem go na wyłączność.
    Jestem debilem, bo co ja sobie wyobrażam? Kto to widział by facet tak przyczepiał się do swojego najlepszego przyjaciela?! To chore, naprawdę. Chociaż z drugiej strony jest w tym specyficzna słodycz. Niall jest dla mnie jak zakazany owoc. Oboje jesteśmy facetami, heterykami, wolnymi strzelcami. Co nie zmienia faktu, że nie raz już fantazjowałem na temat smaku jego ust. Czym smakują? Miętą? Cukrem pudrem? A może jabłkami i malinami? W każdym bądź razie nie raz miałem wielka ochotę podejść do niego i sprawdzić to na własnych ustach. Przekonać się co jego usta, układające się w pół smutnym uśmiechu, mają w sobie, że tak mnie do nich ciągnie.
    Usiadłem na łóżku, rozglądając się po moim pokoju. Cztery ściany, które było mi zupełnie obce, nijakie. Jedynie ramki ze zdjęciami moimi i chłopaków ożywiały to pomieszczenie. Nienawidziłem tutaj przebywać, czułem się jak zamknięty w klatce. Złotej klatce, niczym złoty chłopiec. Prawie jak Potter, pomyślałem, a po chwili zacząłem sam z siebie się śmiać. Naprawdę niesamowite przejście zrobiłem. Od rozpaczy, po przez usta przyjaciela, a kończąc na kultowej sadze. Pogratulować dedukcji, Sherlocku.
    Wstając poczułem lekki zawrót głowy, ale jednak mimo to stanąłem na nogach. Pozycja wyprostowana, godna człowieka, a nie małpy. Zerknąłem na wyświetlacz komórkowy, a gdy ujrzałem godzinę popołudniową stwierdziłem, iż  za chwilę powinien pojawić się Niall. Wtedy ja ponownie mógłbym się do niego przytulić i może, spróbował pocałować? To nic by nie znaczyło. Zwykły, przyjacielski buziak, tak jak było w przypadku Liama. Na samą myśl o pocałunku z Paynem zachichotałem. Brawo Malik, właśnie zachowujesz się bardzo dojrzale jak na faceta, którego pożądają miliony dziewczyn na świecie, możesz być z siebie dumny.
    Czas leciał, a Nialler nie przychodził.     Dlaczego?     Chciałem go mieć dla siebie, nie mógł mnie zostawić na pastwę losu! Jestem egoistą, wiem o tym, ale Horan w pewien sposób był mój i nie miałem zamiaru dzielić się nim z kimkolwiek. Jeśli chodziło nawet o chłopaków z zespołu. Niall jest tylko i wyłącznie mój. Jestem moim małym, uroczym Irlandzkim leprechaunem i ani mi się śni dzielić się nim z kimś jeszcze.
    Nawet nie wiem kiedy znalazłem się przed drzwiami pokoju Nialla. Chciałem wejść, tak dyktowało mi serce, jednak rozum dawał jakieś znaki, żebym tego nie robił. Bo to źle się skończy, ponownie pytam się, dlaczego? Mogłem zapukać, ale gdy moja dłoń zaciśnięta w pięść znalazła się prawie przy drewnianej płycie, usłyszałem przytłumione głosy. Byłem niemal pewny, że u Nialla ktoś jest. Któryś z chłopaków, spędza sobie beztrosko czas z moim Niallem? Och, ja na to nie pozwolę!
    Poczułem dziwne ukucie w sercu, a następnie moje policzku zaczęły mnie dosłownie palić. Czułem jak moją twarz oblewa rumieniec, co nawet mnie samego zaskoczyło. To przecież, logiczne, że Niall spędza czas z kimś z kim może normalnie porozmawiać, prawda? Nie, on jest twój, szeptał mi wredny głosik w głowie. Czyżbym miał początek schizofrenii? Niedobrze, bardzo niedobrze.
    Już chciałem się wycofywać, gdy właśnie drzwi przede mną się otworzyły, a stanął w nich Harry, który wyglądał dość marnie. Jego oczy był nienaturalnie powiększone, delikatnie podpuchnięte, dodatkowo błyszczały. Policzki były zaczerwienione i...
- O, popatrz Nialler kto przyszedł, Zayney raczył się pojawić - powiedział ochryple Harry. Nie skrzywiłem się nawet na tę znienawidzoną przeze mnie ksywkę. Styles nic więcej nie powiedział tylko mnie wyminął i udał się w kierunku...
- Gdzie on idzie, co tu robił i dlaczego płakał? - Spytałem wchodząc do pokoju Horana, siadając obok niego na łóżku. Irlandczyk zrobił dziwną minę, ale nic nie powiedział.
- Niall?
- Poszedł po gorącą czekoladę, jest dobra na wszystko, wiedziałeś? - Chłopak przekręcił głowę niczym mały szczeniaczek i spojrzał przed siebie, a po chwili upadł na plecy.
    Zerknąłem na niego i właśnie do mnie dotarło, że mam idealną okazję by sprawdzić jak smakują usta Niallera. Położyłem się obok niego patrząc ciągle na profil jego twarzy. Szczerze powiedziawszy był piękny, jak Anioł, który zabłądził po Ziemi. Niall uparcie spoglądał w stronę sufitu, a ja powoli obmyślałem plan, jakby tu go pocałować.
- Nialler?
    Spytałem, wyczuwając jak mój głos zadrżał. Jego błękitne tęczówki zetknęły się z moimi, a ja poczułem się nareszcie spokojny. To jego jasny lazur oczu mnie uspokajał i dodawał energii do życia.
- Tak?
- Nie bój się, chcę tylko coś... sprawdzić.
    Wyszeptałem cicho, czując że nie mogę przełknąć śliny. Mój oddech zdecydowanie przyśpieszył, a serce prawie wyrwało się z piersi. Czułem naprawdę niesamowite podniecenie, na samą myśl,że pocałuję Niallera. Jakby od tego zależało moje życie.
    Widziałem, jak Horan wstrzymuje oddech, jakby bał się czegoś. Przybliżyłem powoli swoją twarz do jego, powoli oblizując wargi. Jego wzrok wręcz podążał za moim językiem, tak natarczywie, że powtórzyłem ten manewr jeszcze raz.
    Już prawie pochyliłem się. Niemalże stykaliśmy się ustami. Wszystko byłoby idealne, a ja wreszcie mógłbym dowiedzieć się czym smakują usta Nialla. Zrobiłbym to, poświęcając się temu bez reszty. Całym sercem, gdyby nie to, iż do pokoju wszedł Styles wraz z trzema kubkami czekolady.
- Spragnieni? - Wypowiedział cicho Harry, patrząc z uśmiechem, nie na mnie, a na Nialla. Coś w jego twarzy mówiło mi, że on coś wie. Coś o czym nie wiem ja. Jednak nie to mnie obchodziło. Gdyby nie to, że Harry, teraz się pojawił mógłbym wreszcie zniszczyć tę chora fantazję. A tak to pozostaje nadal mi marzyć.     Zerknąłem z pełną wrogością na Harry'ego, który jedynie kpiąco uśmiechał się. A ten uśmiech zdecydowanie był przeznaczony dla mnie. Styles? Spłoń.






    Musiałem uciec. Jak najszybciej. Jak najdalej. Wszystko tylko po to bym mógł odetchnąć świeżym powietrzem, z dala od osoby, która była moim tlenem. Musiałem poukładać wszystko sobie w głowie. Logicznie rzecz biorą, miałem wolną rękę. Boże jak mogłem być takim kretynem i nie zauważać, ze to co robię jest podane na tacy? Jedynym plusem jest fakt, że Zayn o niczym nie wie. Nawet się nie domyśla. I zostańmy przy tej wersji. Zdecydowanie.
    Znalazłem się znów w Irlandii. Mogłem odetchnąć, przemyśleć i... zostać zalany matczyną troską. Dosłownie. Widziałem jej potępiające spojrzenie, gdy wychodziłem z starymi znajomymi do pobliskiego pubu. Wiedziałem doskonale, że muszę im powiedzieć. Powinienem powiedzieć wszystkim moim najbliższym osobom, jednak nie mogłem się przemóc. Współczucie? Nie, nie chcę tego widzieć. I ta pogarda w oczach, ze mimo iż jestem popularny, poddaję się chorobie. Chorobie, której nie da się uleczyć. Owszem są zabiegi, które mogą mnie uratować, ale już jest odrobinę za późno. Nawet gdybym poddał się radioterapii, to jedyne co może się wydłużyć to proces, który prowadzi do śmierci. Nie dziękuję, postoję.
    Znów popadam w depresję i pesymistyczne myślenie. Jednak co mam robić skoro wiem, że nic mnie nie uratuje? Za późno się orientowali, że coś mi dolega. Za późno domyśliłem się, że moje częste bóle w klatce piersiowej i duszności to nie są oznaki zmęczenia, czy jakiegoś małego choróbska. Owszem, choroba to jest, ale za bardzo poważna.
    Westchnąłem ponownie cicho, a po chwili spojrzałem na mamę. Jestem beznadziejnym synem, zdecydowanie tak, ale nic na to nie poradzę. Dobrze, ze ona ma jeszcze Grega.
- Musisz na siebie uważać - wyszeptała do mnie po raz kolejny kobieta, która kochałem ponad swoje marne życie. Westchnąłem delikatnie.
- Wiem, mamo. Będę na siebie uważał. Jak zawsze, oczywiście - spojrzałem na jej twarz, uśmiechając się blado. Jej oczy emanowały troską, bólem, ale i powagą. Mimo tego odwzajemniła słabo mój uśmiech.
- Nie powiedziałeś chłopakom, prawda?
    Ona nie spytała, ta kobieta po prostu stwierdziła fakt. I znów miała rację. Jak zawsze, zresztą znała mnie doskonale. Przecież była moja matką, prawda? Mama wiedziała, że brak mi odwagi na wyjawienie mojego stanu, ale logicznie rzecz ujmując - jeszcze chwila a oni sami się czegoś domyślą. Przecież nie wyglądam zbyt dobrze, a mój stan jeszcze się pogarsza. Paranoja jakaś. Ponownie westchnąłem czując się przy niej żałośnie słaby.
- Nie. Jeszcze nie czas i jeszcze nie pora. Nie chcę by się nade mną litowali. Dam sobie radę sam. Przecież będę na siebie uważał. - Zapewniłem ją cicho, a po chwili dotknąłem delikatnie ustami jej bladych policzków.
    Przytuliłem ją delikatnie, nie chcąc sobie sprawiać dodatkowego bólu. Do fizycznego już dawno przywykłem. To psychiczny ból mnie niszczył. Nienawidziłem pożegnań. A niedługo będzie to ostatnie, a wtedy będzie ból...
- Niall, kocham cię - mama odwzajemniła mój delikatny uścisk, a po chwili przejechała chłodną dłonią po moim policzku. Uwielbiałem jej dotyk, był niebywale kojący.
    Uśmiechnąłem się szerzej nic nie odpowiadając.
- Pasażerowie lotu numer 236 linii Rayner Dublin Airports do London Orly Airports proszeni są o przejście do odprawy przy pierwszym wejściu sektorze A. Dziękuje. - Usłyszałem, a po chwili poczułem, jak moja własna matka mnie tuli z całych sił, po to by mnie popchnąć w kierunku odprawy. Spojrzałem na nią, a widząc w jej oczach łzy, poczułem się żałośnie słaby. Ponownie, poczułem, ze robię coś naprawdę nieodpowiedniego. Powinienem zostać, ale nie mogłem.
    Moje serce już wybrało i podążałem za jego głosem.