Chapter Ninth

No i jest dziewiątka, nawet szybciej niż przypuszczałam,a le miałam więcej czasu, wena mnie zaskoczyła no i jest. Za wszystkie błędy przepraszam, ale jestem trochę zmęczona (i leniwa, ale to swoją drogą). Po raz wtóry PROSZĘ o każdego kto PRZECZYTA ROZDZIAŁ o zostawienie małego komentarza, proszę, proszę, proszę. Kocham was!

|| Character Ask ||

Enjoy!



______________________________________

    Nie wiedziałem co się dzieje dookoła mnie, czułem się jak w jakieś grotesce. Cała historia układa się na sam koniec. Mógłbym powiedzieć, że to wreszcie wymarzony koniec, historii miłosnej, prawda? Otóż nie. Najgorsze w świadomości, że Ty umierasz, nie jest samo umieranie. Tutaj chodzi o to, ze umierając sprawię ból wszystkim dookoła. Rodzinie, przyjaciołom, a także... osobom, które kochasz, prawda? I to mnie boli. Opuszczę Jego, mimo tego, że on nie wie jak mocnym uczuciem go darzę.
    Mam ochotę wrzeszczeć, upaść na kolana i prosić Boga, byś nie spoglądał na mnie wzrokiem właśnie takim. Bo jedyne co w nim widzę to oświadczenie "On jest moim całym światem". Cholera, Malik, nie pomyślałeś o tym, że to zniszczy ci serce, duszę, ciebie? Dlaczego Ty tym razem musiałeś być tym słabszym, i wypowiedzieć te słowa, które utwierdziły mnie w przekonaniu, że powinienem zniknąć już jakiś czas temu? Banalne dwa słowa, które niejednokrotnie powtarzane są w złych sytuacjach, ale tam... wtedy, gdy byliśmy sami w pokoju. "Kocham cię, sunshine, i nie pozwolę ci odejść." Malik nawet nie zdajesz sobie sprawy jak bardzo to mnie zabolało. Bo wiem, że odejdę, już niedługo, czas mi się kurczy w zastraszającym tempie. Już teraz ledwo się poruszam, a poranne mdłości, czy podczas jedzenia to dla mnie już norma. Nie jem, bo nie mogę, bo mój organizm odrzuca jedzenie, zabawne, prawda?
    Serce ściska mi się z bóle gdy widzę Twój wzrok, spoczywający na mojej osobie. Ręce zaczynają trząść, a puls przyśpiesza. Gdyby nie moja choroba byłbym najszczęśliwszą osobą na ziemi i nie opuszczałbym ciebie na krok, ale życie to nie jest przecież bajka. To nie Disney, gdzie dobra wróżka wszystko odkręci, a zła postać zniknie i nie pozostanie po niej ślad. Mam dziwną prośbę, którą zawrę w swojej ostatniej woli, wiesz? Mam na pewno jakieś wspólne zdjęcia, więc możesz je wyrzucić, spalić, zniszcz je, to będzie najlepszy sposób na pozbycie się mnie. Bo o to mi chodzi. Żebyście wszyscy, łączeni z Tobą i resztą chłopaków, usunęli mnie ze swoich wspomnień, ale do tego jeszcze dojdziemy.
    Chciałbym i boję się. Chciałbym wszystko porzucić, zaczynając od ciebie, a kończąc na porzuceniu życia, ale tak się nie robi. Nie wolno tak. Gdybym się zabił przyznałbym się do porażki, że nie radzę sobie, prawda? Prawda, najszczersza prawda, bo już nie wiem sam co mam robić. Już nie chce żyć, bo bez ciebie to i tak bezsensu.... jak bardzo pogmatwanie brzmię? O ironio, gdy mnie przytulasz, mam ochotę rzucić się ze skarpy i zniknąć jeszcze mocniej, jeszcze szybciej przestać istnieć.
    Stałem przed lustrem rozmyślając nad kolejnością życia. Serio, to jest wszystko jakieś pokręcone. Zayn, błagam, przestań mnie ratować, to tylko mnie niszczy, naprawdę. Odejdź bez słów, albo powiedz, że to wszystko jakaś pomyłka. Staram się nie myśleć, że gdybym ci nie powiedział pewnie nadal byśmy bawili się w berka uczuć.






    Miałem burdel w głowie, że lada chwila a panie lekkich obyczajów za chwilę mi się tam zalęgną. Co miałem zrobić, by Niall przeżył, nie zostawiał mnie, ani reszty chłopaków, rodziny czy fanów? Nie wiedziałem co począć, kręciłem się w kółko. Jedyne co umiałem zrobić, to tulić go non stop, dotykać go i mówić o tym jak bardzo mi na nim zależy. Cholera, jestem gotów oddać połowę swojego życia byleby mógł ze mną być.
    Siedziałem przy kuchennym stole pijąc kolejną kawę. Nie wiem kiedy normalnie spałem, nie chciało mi się spać, non stop, w kółko od nowa szukałem rozwiązań tego, że Nialler jest chory. Nie mogłem pojąć dlaczego ktoś tak dobry zachorował, to nie jest sprawiedliwe. Jak mam wierzyć w coś, czy kogoś, kto niby jest wszechmocny, wszechwiedzący, a mimo to, zamiast karać tych, którzy są źli, zabiera najlepsze dusze do siebie? Mało ma ich u góry? Serio? Nienawidziłem go, mimo, że nie powinienem tak myśleć.
- Zayn?
    Za moimi plecami rozległ się cichy głos który niewątpliwie należał do Harry'ego. Odwróciłem się do niego i uśmiechnąłem się słabo do Curly'ego. Nie wyglądał najlepiej, szczerze wyglądał okropnie, ale zapewne ja sam nie wyglądałem lepiej od niego. Każdy z nas bał się o Horana na swój sposób.
- Czemu nie śpisz? - Spytałem, chociaż i tak wiedziałem jaka będzie odpowiedź.
- A Ty dlaczego nie śpisz o czwartej nad ranem i pijesz kolejną kawę? - Spytał mnie retorycznie a ja cicho się zaśmiałem przytulając go do siebie. Ostatnio ciągle wszyscy lgną do siebie, każdy z nas potrzebuje bliskości drugiego.
- Z tych samych powodów, herbaty?
- Poproszę - mruknął pod nosem opierając głowę na ręce i siadając na stołku przy blacie. Widziałem, ze jest zmęczony, wszyscy byliśmy, ale nic na to nie mogliśmy poradzić.
    Woda zagotowała się strasznie wolno, ale gdy w końcu postawiłem kubek z tym napojem przed Harrym, ten uśmiechnął się do mnie delikatnie.
    Siedzieliśmy razem w ciszy, po co słowa, i myśleliśmy nad tym co teraz będzie. Nie wolno nam się załamać,trzeba po prostu COŚ zrobić. Pytanie brzmiało: co?
- Co teraz? Zaciągniemy go do lekarza? - Spytał Harry, odstawiając do połowy opróżniony kubek. Zerknąłem na niego ponownie zanurzając swoje wargi w kofeinie.
- To nie wypali. - Odparłem. - Na każdą wzmiankę o lekarzach robi się nerwowy, a o 'wujku' nie wspominając. Jego największym argumentem jest to, że gdyby ktoś mi kazał wybierać między ubezwłasnowolnieniem w szpitalu, a muzyką co bym wybrał... Tracimy go z każdą godziną, z każdą minutą i sekundą co raz bardziej. On zostawia nas, opuszcza mnie, a ja nie mogę tego znieść, wiesz? Mógłbym oddać wszystko, by zatrzymać go przy sobie...Nic go nie uratuje, wiesz o tym, prawda? - Spytałem głosem bez emocji. To wszystko mnie przerastało. Harry spojrzał na mnie zatroskanym wzrokiem, a po chwili przytulał mnie z całych sił, a ja jak największy słabeusz zacząłem płakać nad całą tą sytuacją. Mam dość, to tylko zły sen, z którego niedługo się obudzę, prawda?





    Nie wiem kto zarzucił pomysłem, ale w pewnym momencie siedzieliśmy w jednej z wielu garderób i ubieraliśmy się na kolejny występ, który miał rozpocząć promocję najnowszej naszej  płyty. Ale gdzie ta radość, skoro i tak niedługo nas, jako zespołu nie będzie. Tracąc jednego członka nie damy radę żyć jak One Direction. Przecież to absurd jakiś. Jesteśmy czterema Brytyjczykami i jedynym Irlandczykiem. I właśnie to nas czyni wyjątkowymi.
    Nienawidzę mieć czarnych myśli w głowie, to tylko mnie niszczy w sposób, który nie mogę opanować. Uśmiecham cię, ale ciągle spoglądam na Nialla, który wygląda jakby zaraz miał zemdleć. Założyłem do końca marynarkę i podszedłem do chłopaka, delikatnie dotykając go za ramię. Podniósł na mnie swoje oczy, które na myśl przywodziły mi błękitne niebo o poranku latem. Z tej perspektywy, gdy to ja nad nim górowałem, wyglądał zupełnie jak zrzucony Anioł, a przecież nadal był sobą, prawda?
- Jak się czujesz? - Spytałem siadając obok niego. Automatycznie przytuliłem go do siebie, a jego głowa znalazła dogodne miejsca w zagłębieniu mojej szyi. Jak dla mnie mogliśmy tak siedzieć do końca świata, ważne było to, że miałem jego ciało obok siebie.
- Czuję się... dobrze. - Odparł cicho i powoli, jakby każdy szybszy i głośniejszy odgłos miałby go zranić.
- Nialler, słoneczko, nadal nie umiesz kłamać, więc powtórzę jeszcze raz: jak się czujesz? - Spytałem delikatnie kręcąc kółeczka na jego lewym biodrze. Miałem chyba jakieś zboczenia na punkcie jego bioder i kręcenia kółeczek, naprawdę. Jednak wiedziałam, że to mu się podoba i nie boli go, a to najważniejsze, prawda?
- Dobrze, naprawdę. - Jego głos starał się mnie przekonać, ale ja i tak wiedziałem swoje. Czuł się źle, a mimo to nie pozwoliłby na odwołanie koncertu. To jego życie, prawda? Zbyt dużo retorycznych pytań ostatnio mam w głowie, zdecydowanie.
- Niech ci będzie, idziemy? - Spytałem reszty i szybko spojrzałem, zę żaden z nas nie wyglądał dobrze. Jednak najgorzej prezentował się Horan i jego aura, która sugerowała, że coś jest nie tak.
    Harry wraz z Louisem, wstali ze swoich foteli, a Liam po raz ostatni biorąc głęboki oddech kiwnął twierdząco głową. To będzie jeden z tych koncertów, które mogę zwiastować potężną klapę. Nawet nasze stylistki, gdy szykowały Nialla pytały się czy on dobrze się czuje. Co on odpowiadał "Jestem zmęczony, po prostu nie mogę spać". Mam to samo, bo zamartwiam się o niego, powoli godząc się z myślą, że mogę go stracić. Tego chyba nie zniósłbym, naprawdę.
    Mówią, że jestem bez serca, ale to największa bujda jaką słyszałem. Kocham tego małego Irlandczyka na swój pokręcony, Malikowy, sposób. Tylko on wie jaki jestem naprawdę, i jak mnie ogarnąć gdy jest mi smutno czy źle. A co najważniejsze, nikt nie może, po za mną czy chłopakami (którzy jeszcze nie wiedzą co się dzieje między mną a blondynkiem) nie powinien wiedzieć. Naprawdę, to może źle się skończyć, a przecież teraz i tak nie mamy lekko, prawda? Szczególnie Horan, ma przechlapane. Nie rozumiałem, i nigdy nie zrozumiem, ludzi którzy mówią, że on do nas nie pasuje, że jest ohydny... Liczy się wnętrze, a on posiada takie 'coś' w sobie, gdzie niejeden archanioł by mu pozazdrościł tego, serio.
    Pewnie się powtarzam, ale inaczej nie umiem. Moje myśli są przepełnione Niallem i całą jego osobą. Wszyscy spojrzeliśmy na siebie u uśmiechnęliśmy się delikatnie do każdego. Czas zacząć nasze kolejne show.






    Nie czułem się  dobrze. Czułem się kurewsko źle. Było mi słabo, niedobrze i duszno, ledwo mówiłem czy oddychałem, nienawidziłem takich dni. Jednak nie mogłem pozwolić by przeze mnie koncert i początek prezentacji płyty poszedł się kochać do lasu. Zacisnąłem zęby i starałem się opanować swój oddech. Kontrola oddech podczas występu to najważniejsza rzecz, zaraz po choreografii, a takowej jak zawsze nie mieliśmy.Jedyne oględnie wytłumaczone co gdzie i kiedy i do której kamery mamy się zwrócić. Nic trudnego.
    W garderobie było najgorzej, chcieli mnie tam zostawić, ale uparłem się. Muzyka to moje życie, inaczej nie umiem funkcjonować. Szybko ustawiliśmy się w "szyku bojowym" jak to mawiali niektórzy. Pierwsze dźwięki sygnalizujące początek 'Kiss You'.
    Poprawiłem kołnierzyk czując się, jakbym za chwilę miał paść nieprzytomny. Kręciło mi się w głowie i tylko ostatkiem sił kojarzyłem, że teraz śpiewamy refren. Robiłem wszystko automatycznie, czułem się coraz słabiej, chyba traciłem grunt pod nogami. Widziałam, jak chłopaki ciągle na mnie spoglądają, a mimo to nadal to ciągnąłem, więc i oni szli za moim przykładem...
- ...Come on, come over here, yeah... - wyśpiewał Zayn, więc wiedziałem, że teraz moja kolej. Dam radę. Muszę dać, prawda?
- ... Oh, I just wanna show you off to all of my friends... - przełknąłem ślinę, zgubiłem się chyba w melodii, a mimo to dalej szedłem z tekstem. - ...Making them drool on their chin-... Zayn... - wyszeptałem ostatnią resztką sił spoglądając na przerażonego Malika, a po chwili straciłem kontakt ze światem. Zemdlałem?




- NIALLER! - wydarłem się gdy zobaczyłem go upadającego na scenę. Muzyka ucichła, a nawet fanki na chwilę się zamknęły i się nie odzywały. - Nie, nie, nie... Nialler, kurwa, otwórz oczy! Nialler, proszę... - Szeptałem cicho do niego klęcząc przy jego ciele, dotykałem go starałem się ocucić, ale nawet nie wiedziałem, czy Niall żyje, oddycha czy co. - Nialler, ty chuju jeden, lepiej otwórz te oczy - warczałem, walcząc ze łzami, które uparcie cisnęły mi się do oczu.
    Nie wiem co dalej się stało, widziałem wszystko w zwolnionym filmie. Liam mnie odciągał, Harry i Louis stali obok i trzęsły im się ramiona, a fanki, które ciągle były za naszymi plecami zaczęły krzyczeć i pytać się 'co się stało?!'. Na Allaha, co was to obchodzi?! Czułem się jak w febrze, widziałem jedynie dwóch medyków, którzy zawsze z nami jeździli, bo bądźmy szczerzy, jesteśmy młodymi facetami i drobne wypadki to nasza specjalność.
- ZOSTAWCIE GO, NIE DOTYKAJCIE MOJEGO NIALLERA - krzyczałem, pieprząc to, ze moja reputacja i tak już legła w gruzach. Oni go wzięli między sobą i zaczęli wynosić, a ja wyrwałem się z uścisku Payne'a i pobiegłem za nimi. W dupie miałem fanki, które wpadły w histerię, chłopaków, którzy stali tam oniemieli, liczył się t y l k o Niall i jego utrata przytomności.
    Nie wiem jak to się stało, ale po chwili siedziałem obok niego, a Horan leżał na małej kanapie, która czasem robiła nam za miejsce do walnięcia sobie drzemki, czy coś. Trzymałem go za rękę, błagając go by otworzył oczy, jednak ten dupek nic sobie z tego nie robił.
- Nialler, kurwa, obiecałeś, że mnie nie zostawisz, słyszysz? Otwórz ten swój przeklęty ocean, no! Dalej, wiem, że umiesz, proszę, błagam, Nialler... - gadałem całkowicie bez sensu. Usłyszałem tylko jak medycy mówią coś o solach trzeźwiących, i że za chwile z tego wyjdzie. Kurwa, nie, jesteście w błędzie, on z tego nie wyjdzie...
    Nie wiem ile siedziałem tak przy nim trzymając go za rękę, ale w momencie gdy zaczął odzyskiwać przytomność byłbym w stanie polecieć na księżyc w tę i z powrotem z tej radości!
- NIALLER, TY ŻYJESZ! - Wydarłem się i zacząłem obsypywać jego twarz małymi pocałunkami. Spojrzał na mnie takim pustym wzrokiem, a po chwili musiałem złapać ostrość i spojrzał na mnie uśmiechając się blado.
- Póki co żyję...
- ... i nie waż mi się umierać, bo nawet w piekle się ode mnie nie uwolnisz, słoneczko... - wyszeptałem, a po chwili pocałowałem jego usta delikatnie. W jego oczach pojawił się slaby błysk radości, a ja poczułem się lepiej. Naprawdę, jestem gotowy poświęcić WSZYSTKO byleby tylko Nialler mógł wyjść z tego.