Chapter Ten

    Po długim, długim, dłuuuugim, jak cholera, oczekiwaniu zapraszam na rozdział dziesiąty. Ale zanim to nastąpi powiem wam, że czuję się, iż Was zawiodłam. Tą historią, tym wszystkim, więc przepraszam. Jeśli mogę coś zaproponować to może odsłuchanie tej playlisty, (tak wiem, że to tumblr F., soł what?) nie ważne co się włączy, każda melodia pasuje. Wybaczcie, że zawiodłam. Czytasz = komentujesz, ok?

    Dla Vicky, mojego Ziallowego potworka, która ma 1 kwietnia urodziny. Wszystkiego naj, maleńka! :) xx

    Pytania do postaci: TUTAJ.

*ociera własne łzy z policzków* enjoy.

na obrazku są cztery postacie, a nie pięć, i tak ma być.

_____________________________________________________________

*Zayn*

    Nie jestem pewny co się dzieje wokół mnie. Pojawiają się nowe i stare twarze, zmienia się otoczenia, a ja nadal trzymam za rękę Nialla. Chłopak po tym jak odzyskał na chwilę świadomość i pocałował mnie, popadł w jakąś dziwną śpiączkę. Nie wiem, powiedzieli mi nazwę, jednak ja nie wnikałem. Nie umiem tego zapamiętać, to i tak nie jest ważne. Siedziałem na drewnianym krzesełku, już nie wiem ile czasu, obok łóżka Horana, i trzymałem go za tę rękę. Ten kontrast naszych ciał był jeszcze bardziej widoczny niż zazwyczaj. Jego skóra była chorobliwie blada, wręcz przezroczysta, a w połączeniu z moją skórą wyglądał na trupio-bladą. Wyglądała na martwą. Nie przepadam za tym połączeniem słów.

    Nie wiem kiedy normalnie spałem w swoim łóżku, ale ostatnio mogę zasnąć w dowolnym miejscu w różnych pozycjach. Najczęściej zasypiam opierając się wygodniej o krzesło, trzymając w lewej dłoni nadal prawą dłoń Nialla. To zabawne, bynajmniej teraz się śmieję w duchu z tego, bo myślę, że trzymając go za rękę jestem w stanie zatrzymać go na zawsze. I, gdyby to była prawda, mógłbym siedzieć tak do swojej śmierci i siedzieć tak. Tylko musiałabym mieć przerwy, jakieś maleńkie, na wypróżnienie się czy zjedzenie, lub wypicie, czegoś.Staram się ignorować mój paranoiczny lęk przed lekarzami i ich przeklętymi kitlami. Wyglądają przerażająco, to prawda, ale chcę zrobić wszystko dla mojego Irlandczyka. I nic, powtarzam: nic, nie jest wstanie przeszkodzić mi w tym. Już niejednokrotnie musiałem

    To zabawne, że jestem skłonny zrobić wszystko dla chłopaka, który wie o moim uczuciu, ale ja nie wiem nic o tym, czy i on coś czuje do mnie. Po prawdzie mam jakieś pokrętne wspomnienia, z okresu lipiec - wrzesień, ale nie widzę niczego konkretnego. Chociaż, jeśli się bardziej zastanowić, to chyba mam jakieś wspomnienia. Musze się skupić...

- Spokojnie, Malik, wdech i wydech, rusz tą makówką... - mamrotałem sam do siebie pod nosem. Z tej samotności i cholernej bezczynności zaczyna mi pada na mózg. - Zayn, kurwa rusz głową... - mruczałem pod nosem opierając głowę o biodro Niallera. Prawdopodobnie i tak tego nie czuł, ciągle spał, a ja już zaczynałem fiksować.

    Musiałem pomyśleć o wszystkich niecodziennych sytuacjach, a potem jakoś porozmawiać z Niallem. Zupełnie świadomie ignorowałem fakt, że był nieprzytomny. Wolę moją wersję, w której owy, blond włosy Irlandczyk śpi snem trochę dłuższym, niż zazwyczaj. Bo był po prostu zmęczony...

    Westchnąłem. Pamiętam jedno zdarzenie, które zapadło mi głęboko w pamięć. To był ten czas, gdy sam byłem chory, a mimo to on był ze mną. To było naprawdę niesamowite. Podniosłem wzrok powyżej i zauważyłem, że Niall zaczyna poruszać głową. Podniosłem się od razu do pionu i spokojnie mówiąc do niego nakłaniałem go do otworzenia tych oczu.

- No, Nialler, dalej otwórz te swoje oczyska, wiem, że potrafisz. Kochanie, dalej, nie krępuj się -szeptałem do niego, dotykając opuszkami palców jego policzka, który był niemal przezroczysty.

    Niall zamrugał, jakby odrzucony światłem, i po chwili spojrzał na mnie mętnym wzrokiem. Moje serce zostało uwięzione w metalowej klatce i przestało na chwilę bić.

- Cześć Nialler. - Wyszeptałem cicho, uśmiechając się promiennie do niego. Irlandczyk blado, ale zawsze, odwzajemnił mi mój uśmiech. Widziałem jaki ból mu to sprawia, a i na leżąco nie wygodnie było mu oddychać, to też od razu pomogłem mu przyjąć pozycję siedząco-leżącą. Najważniejsze, że mogłem na niego patrzeć i uśmiechać się jak kretyn. - Żyjesz, to fajnie, prawda? - Spytałem uśmiechając się jeszcze szerzej. Przez chwilę, daję słowo, przez myśl przeszło mi, że lada chwila, a dostanę szczękościsku.

    Blondyn jakby dopiero teraz zrozumiał, że jeszcze żyje zacisnął z całych sił szczękę i spojrzał w przeciwnym kierunku niż ja siedziałem.

- Co jest? - Spytałem marszcząc brwi w geście zastanowienia. Naprawdę nie wiedziałem co się dzieje.

- Fakt, że żyję, jest odrobinę kłopotliwy... - wyszeptał Niall, a mój uśmiech zmalał.

- Nie rozumiem - odparłem szczerze.

    Chłopak zamrugał i przesłonił swoją twarz dłońmi, a po chwili wypuścił drżący oddech z ust. Przypuszczam, że gdybyśmy byli na dworze uniósłby się mały obłoczek pary wodnej. Poczułem się znów dziwnie, jednak nic nie mogłem na to poradzić. Wyprostowałem się na, nieziemsko niewygodnym, krześle i zerknąłem zza okno, gdzie zaczynało się błyskać, a po chwili w szybę zaczynały uderzać krople deszczu.

    Cisza jaka panowała między mną, a Niallem, nie była... kłopotliwa. Użyłbym raczej określenia, że była potrzebna, by Nialler mógł poukładać sobie myśli, a ja przecież mogłem jeszcze chwilę poczekać, prawda? Musi mi przecież wyjaśnić, dlaczego fakt życia jest kłopotliwy, według jego mniemania.

- Nadal jej nienawidzę. - Powiedział cicho Horan, a ja na niego spojrzałem. Uśmiechał się, ale widać było, że delikatnie drży ze strachu. Odwzajemniłem uśmiech spoglądając niepewnym wzrokiem na niego. - Burza. Nadal mnie przeraża...

    Zaśmiałem się cicho, i poklepałem delikatnie klatkę piersiową Horana. Blondyn cicho zachichotał, a po chwili zaniósł się kaszlem. Widziałem maleńkie plamy krwawe pojawiające się na jego dłoni, więc bez słowa podałem mu chusteczkę.

- Nie uważasz, że banie się zwykłego wyładowania atmosferycznego, właśnie w tej chwili, to trochę irracjonalne? Jesteś w szpitalu, podłączony pod... - zatoczyłem kręgi rękoma pokazując na maszyny dookoła - to wszystko, a Ty nadal boisz się burzy.

- Pieprz się, Malik - warknął Nialler, a ja uśmiechnąłem się szeroko.

- Co nie zmienia faktu, że chciałbym wiedzieć, dlaczego mówisz, ze "życie jest kłopotliwe", możesz mi to wyjaśnić?

- Gdybym powiedział, że nie, to co mi zrobisz? - Spytał cicho, wręcz szeptał, Niall. Widziałem te  wielkie, niebieskie, oczy, które były przepełnione łzami, udręką i niezidentyfikowaną rzeczą. Skoro ja miałem burdel w głowie, to nie chciałbym wiedzieć, co on musiał przeżywać.

- No cóż... - udawałem, ze się zastanawiam co zrobię. - Jeśli mi nie powiesz, to sobie pójdę i zostaniesz tutaj s a m.

- NIE! Dobra powiem ci... - udręczony wyraz twarzy mówił wszystko. Jednak musiałem wiedzieć co jest grane, bo przecież ja chcę, ok? Cholera, ja we własnych myślach się gubię... Cholera, cholera, cholera. - Zayney, ja... kurwa, postawię sprawę jasno, dobrze? Po prostu... ech, Ty nie wiesz jak to jest. Ja nie chce żyć, i tak umieram, tym lepiej dla wszystkich i...

- ALE NIE UMRZESZ TERAZ! - Krzyknąłem, szybko mu przerywając i podnosząc się z krzesła.

    On chciał umrzeć?! Tak po prostu? Chyba go ten Najwyższy opuścił, a w przedszkolu napierdalali gumowym młoteczkiem. To nie był już Niall Skrzacik Horan, to był Niall Jestem-Na-Nie Horan. Zdecydowanie nie podobała mi się ta przemiana, i naprawdę, jestem gotów zrobisz wszystko by postawić to wszystko do pionu. By wszystko znów grało. Dopóki ja nie wypuszczę ostatniego oddechu, dopóki będę walczyć o tego przeklętego skrzata.

- Umrę.

- Po moim trupie - warknąłem, gdy tylko usłyszałem jego bezosobowy ton.

    Zacząłem chodzić w tę i z powrotem po pomieszczeniu starając się wymyślić jakieś normalne działanie. Myśl Malik, myśl, kurwa twoja jebana mać, no dalej, to nie boli...

- Nic nie wymyślę... - jęknąłem opadając ciężko na krzesło zakrywając twarz dłońmi. Czułem jak cichy szloch zbiera mi się w piersi, jednak wiedziałem, że nie mogę zacząć płakać. Nie teraz. Nie przy nim.

- Zayn, słuchaj... ja nie chce żyć. Mam dość, co prawda nie wyobrażałem sobie takiego końca, ale nic na to nie mogę poradzić, prawda...? Myślę, że...

- OPERACJA! - Wykrzyknąłem, ponownie przerywając wywód Horana.

    Niebieskie tęczówki złączyły się z moimi brązowymi. Poczułem się jeszcze bardziej bezradny niż byłem do tej pory.

- Co?

- Możesz przecież poddać się chemioterapii! Albo, nie wiem, przeszczep płuc, na pewno jest bardzo...

- Zayn...

- ... kosztowna, ale co to dla nas? Jesteśmy największym boy's bandem i jak zrobimy zrzutkę, na pewno...

- ZAYN!

-... wystarczy. Czego? - Warknąłem, gdy po raz wtóry zawołał moje imię. Jego oczyska były przesłonięte powiekami, ale pewnie gdybym się wysilił, a w pomieszczeniu byłoby jaśniej zauważyłbym jako błękit. Nie wiedziałem co się dzieje, naprawdę, przecież miałem piękne pomysły! A co najważniejsze: zdolne do realizacji.

- Ja. Nie. Chcę. Żyć. Chcę. Umrzeć. CZY TO TAKIE TRUDNE?! - Warknął, a po chwili zaniósł się okropny kaszlem.

    Słowo daję, że gdy tak słuchałem jego duszącego odgłosu mógłbym zaraz zobaczyć wyplute płuca. W pewnym sensie to dość zabawne, aczkolwiek... duszący się Horan to raczej nic dobrego nie wyniknie, skoro wcześniej powiedział, zę nie chce żyć. Pierdolony hipokryta.

    Już chciałem pobiec do lekarza, pielęgniarkę, czy Bóg wie kogo, jednak w tym momencie, Nialler przestał kaszleć, i tylko głośno sapnął. Przygryzłem sobie wargę, naprawdę mocno, bo po chwili poczułem metaliczny posmak krwi w ustach. Czułem na sobie spojrzenie Horana, jednak ja nadal wpatrywałem się w swoje dłonie, które miałem zaciśnięte razem. Wiedziałem co powiedział, słyszałem to wyraźnie, chociaż, technicznie rzecz ujmując, cały czas szeptał. Czułem łzy w oczach, a moje serce boleśnie kuło. Jednak czy mogłem spodziewać się innej odpowiedzi?

- Czyli... - zacząłem mówić, ale po chwili mój głos zawiódł i ugrzązł mi w gardle. Odchrząknąłem. - Czyli, to koniec? - spytałem unosząc na niego swoje zamglone spojrzenie. Nie mogłem teraz płakać, nie mogę teraz okazać swojej słabości, nie mogę rozkleić się przy nim.

- Tak. - odszepnął mi w zamian.

    Gapiłem się na niego, a po chwili... poczułem jak opuszczają mnie wszystkie siły. Już sam nie wiedziałem co mam myśleć. Czułem się jakby ktoś wybudował wokół nas pomieszczenie próżniowe i powoli, wysysał tlen potrzebny do funkcjonowania. Boje się...

- To ja tego... - znów odchrząknąłem, czując się jakby ktoś boleśnie ściskał mi płuca - już pójdę...

- Nie, Zayn, ja...

- Daj spokój Nialler, już pójdę... - wyszeptałem, cicho, starając się nie popłakać, ale czując coś mokrego na policzkach dochodzę do wniosku, że nijak mi to wyszło...

    Cofnąłem się do drzwi i uśmiechając się niemrawo i mówiąc ciche "kocham cię, Ni" wybiegłem z pokoju jego, a następnie szukałem wyjścia z całego budynku. Potrzebuję tlenu. Nie jestem pewny, ale chyba mijałem Harry'ego, Louisa oraz Liama. Możliwe, że jeden z nich mnie wołał, jednak ja to olałem i pobiegłem dalej. Przykro mi, że nie potrafię już nic zrobić...

*Louis*

    Tego było już za wiele. Malik nie pojawiał się w swoim mieszkaniu od ponad tygodnia, a wiem to bo spaliśmy w nim wszyscy. Było trochę trudno znaleźć sobie miejsce, jednak ciągle tam trwaliśmy, albo w szpitalu koło Horana. Atrakcji mieliśmy tyle co w lunaparku otwartego w środku zimy. Wokół panowały takie same humoru - iście grobowe miny i czarne myśli. Czasem nasze serca wstrzymywały akcję gdy telefon jednego z nas się odzywał. Przecież mógł to dzwonić zapłakany Malik, czy ktoś z personelu, informując nas o najgorszym.

    Gdy w końcu dotarło do nas, że Malik nie ma nawet najmniejszego zamiaru pojawić się o własnych siłach w swoim mieszkaniu, postanowiliśmy pojechać do szpitala. Racjonalne działanie, prawda? Wtedy Liam miał go wziąć z powrotem do mieszkania i kazać mu spać. (I miał też schować kawę przed nim, swoją drogą, ale to możemy przemilczeć.)

    Z naszych planów wyszło tyle co nic, a co więcej, nawet jeszcze nie zaczęliśmy go wcielać w życie, a już pierwsza faza się zjebała. W skrócie: mijał nas zapłakany Malik, co niczego dobrego nie wróżyło. Payne co prawda stanął i zaczął wołać za Zaynem, ale ten go zignorował i biegł w przeciwnym kierunku niż my szliśmy. W pierwszej chwili w mojej głowie zaczęła błyszczeć czerwona lampeczka, że z Horanem coś nie tak. Nie tylko ja tak pomyślałem, bo po chwili byłem ciągnięty przez Stylesa w stronę pokoju Niallera. Stanęliśmy przed drzwiami i ostrożnie weszliśmy do środka i naszym oczom ukazał się w pełni przytomny Nialler, który płakał.

- BOŻE, NIALL! - Wykrzyknął Harry i wymijając mnie (poprawka: on mnie odepchnął na bok) podbiegł do Nialla, który momentalnie zaczął wycierać swoje policzki i zaczął uśmiechać się niemrawo w naszą stronę.

- Horan, nie udawaj, płacz jeśli to sprawi ci ulgę - mówię cicho, siadając na krześle obok, które znajduje się blisko łóżka chłopaka. Hazz jakby mnie ignoruje, dosiada się do Horana i przytula się do niego. Widzę jak Styles swoimi dłońmi gładzi jego plecy, na co blondyn delikatnie się odpręża.

    Nialler spogląda na mnie uśmiechając się delikatnie, tym razem prawdziwie, po czym przytulając się do Harry'ego stara się opanować lecące łzy. Żaden z nas nic nie mówi, nawet Payne, który wchodzi po czasie do sali, po prostu siedzimy w ciszy dookoła naszego promyczka.

    Nie wiem ile czasu minęło, ale po jakimś czasie przypomniałem sobie, co miałem w plecaku, z którym przyszedłem specjalnie na tę okazję. Schyliłem się do niego, a po chwili z wnętrza wyciągnąłem lekko spraną (a może raczej spłowiałą) koszulkę. Szeroko się uśmiechając wręczyłem ją Horanowi.

- To Twoja ulubiona bluzka... - wychrypiał cicho, a ja jedynie wzruszyłem ramionami i poszerzyłem swój uśmiech. Nie mam pewności, ale mogę wyglądać jak psychopata.

- I co z tego? Po prostu ją załóż, i bądź moim, naszym, bohaterem i wyjdź z tego, dobrze? - Spytałem cicho, odklejając od niego Stylesa i pomagając mu założyć niebieską koszulkę z "S" na piersi.

    Horan się cicho roześmiał, a po chwili zaczął przeraźliwie kaszleć. Wiedzieliśmy, że za chwilę mu to przejdzie, ale w razie czego Liam stanął przy drzwiach, żeby pobiec po pomoc. Gdy tylko Niallowi się poprawiło wszyscy odetchnęliśmy z ulgą. Rozmawiając o wszystkim i o niczym, a dokładniej słuchając naszych monologów, Nialler uśmiechał się słabo do nas.

    Siedząc tak, stwierdziłem, oczywiście w myślach, że Malik nie pojawi się w szpitalu przez najbliższy czas, ale nie mówiłem nic na ten temat. Po prostu przemilczałem tę sprawę, domyślając się, że i tak Horan nic nie powie. Nialler uśmiechał się gdy czytaliśmy mu wiadomości od fanów, którzy zmartwili się stanem jego zdrowia. A przecież oni nie wiedzieli do końca co się dzieje. Po prostu "Niall ma odrobinę kłopotów ze zdrowiem, dalsza trasa koncertowa musi zostać odwołana, przepraszamy 1D xx". Oczywiście, że zalały nas pytania "a co się dzieje?", "co mu jest?", "wyjdzie z tego", "czekamy na was, tęsknimy, życzcie mu powrotu do zdrowia!". My mogliśmy tylko powiedzieć, ze przekażemy te informacje i życzenia, ale sami póki co nie wiemy co mu jest. Kłamaliśmy, ale to w sprawie większego dobra.

    Gdy zbliżała się ósma wieczorem, zostaliśmy poproszeni o opuszczenie sali, przecież pacjent potrzebuje odpoczynku. Ewentualnie jeden z nas może zostać w tym samym pomieszczeniu, więc Liam się zgłosił, że on chętnie. Zanim wyszedłem wraz z Hazzą usłyszałem jedynie Horana.

- Liam, podasz mi parę kartek i długopis? - cichy szept chłopaka sprawił, że miałem dreszcze na całym ciele. Payne uśmiechnął się, podał co miał podać chłopakowi i czochrając go delikatnie po włosach i położył się na kanapie ustawionej pod ścianą.

- Nie będzie ci przeszkadzało, jeśli się trochę zdrzemnę? - spytał cicho Liam układając się wygodniej.

- Nie, spoko, śpij smacznie. Kocham cię... was też kocham chłopaki, dobrej nocy - powiedział cicho Nialler, po czym zabrał się za pisanie.

- Dobranoc Ni, do zobaczenia jutro. - odpowiedziałem ja, a Styles przesłał mu buziaczka, na co Horan delikatnie zachichotał.

    Wyszedłem wraz z loczkiem, gnany jakimś przedziwnym przeczuciem, ale to może przez fakt, że była połowa grudnia. I może, fakt, ze pogoda (raz deszcz, a raz śnieg) za oknem sprawiała wrażenie, jakby na coś się przygotowywała.

    Westchnąłem rozdrażniony, i chowając głowę głębiej w puchowy szalik wyszedłem wraz ze Stylesem z szpitala i udaliśmy się do mieszkania Malika, gdzie w teorii chłopak powinien się znajdować. Nie było go. Nie pojawiał się przez tydzień, a gdy się pojawił rozegrało się piekło.

*Zayn*
   

     W strugach deszczu potykam się o swoje własne nogi. Moje usta drżą i czuję wszechogarniający mnie lęk. Mam przed sobą niewyraźne kształty, co chwilę na kogoś wpadam, ale to wina łez, które są w moich oczach, a po chwili i one znajdują swe ujście. Zaczynam płakać otwarcie, nic mnie nie powstrzymuje. Nie potrafię myśleć racjonalnie. Płacz uwiązł mi w gardle. Czuje jakbym został pozbawiony kogoś na kim mi zależy.

    Biegnę przed siebie czując się irracjonalnie. Jak komedii romantyczna, tylko bez happy endu, prawda? Nie widzę wyraźnie, cały świat jest zamazany. I nie wiem czy to przez to, że pada czy przez łzy, które wypływają z moich oczu. Może tu w ulewie zgubię o Tobie marzenie? Co Ty na to? Nie w tym życiu. Kocham cię. Wreszcie to wiem.

    Chowam rękę do kieszeni i wyciągam sfatygowane nasze wspólne zdjęcie. Noszę je przy sobie od jakiegoś czasu. Patrzę jak deszcz moczy naszą wspólną fotografię. To dziwne, ale dopiero teraz widzę jak patrzę na ciebie, a co dziwniejsze, ty odwzajemniasz to. Jestem takim ignorantem. Deszcz niszczy nasze zdjęcie, ale to już nie ważne dla mnie. Czuję przejmujący ból w sobie. Chcę ciebie, zawsze chce mieć ciebie w sercu. Czy to tak wiele?

    Boże nie pozwól, żeby on ode mnie odszedł. Modlę się do Ciebie, czując się pełnym bólu. Tak chciałbym, żeby był On przy mnie. Pozwól mi ponownie spojrzeć na jego twarz. Weź mnie zamiast jego! Przygryzam wargę, aż do bólu, gdy opieram się o ścianę jakiegoś budynku. Byłem sam, w deszczu, bez mojego ukochanego skrzata.

    Boże. Wołam ciebie, pomóż mi odzyskać sens, pomóż! Jak mogłem niczego nie zauważyć? Jak mogłem być tak podłym wobec niego? Nie widziałem go od dłuższego czasu, minął chyba tydzień, a ja nie odbierałem telefonów, od przyjaciół. Martwili się o mnie, chociaż powinien zająć się Niallerem, tak samo jak ja. Jednak nie byłem w stanie przekroczyć progu szpitala, za każdym razem gdy widziałem budynek, ogarniały mnie mdłości. Nie mogłem, Panie, proszę, pomóż mi. Pomóż jemu...

    Boże? Weź moje życie i zrób z nim co tylko zechcesz. Chciałbym jedynie zagłuszyć ten dominujący ból w moim ciele, bo wiem, że jest to spowodowane, że jestem tak daleko od niego. Mam nadzieję w sobie. Tę pierdoloną nadzieję, że mimo wszystko nasza bajka skończy się doskonale. Przecież jeszcze nie zaczęliśmy nic pisać, do cholery! Wyciągnij do mnie swoją pomocną dłoń, tak bym mógł odnaleźć siebie, dobrze? Błądzę po omacku w labiryncie uczuć. Zgubiłem nić Ariadny. Nie mogę się odnaleźć, wokół panuje mrok.

    Zrobię wszystko co tylko chcesz, Boże. Pozwól mu jedynie przeżyć, a ja z chęcią przejmę ten jego ból. Nie chce by cierpiał. Za ten uśmiech, za te oczy które mówią więcej niż słowa, zrobię co tylko chcesz. Tylko pozwól mu... pozwól... przeżyć... błagam.

    Biorę głęboki oddech, gdy ponownie znajduję się przed szpitalem. Od samego patrzenia miałem zawroty głowy, ale wiedziałem, że muszę porozmawiać z Horanem. Przekonać go, żeby walczył. Jak nie dla mnie, to dla fanów, rodziny, on musi żyć. Wszedłem do środka, czując dławiący strach w żołądku. Miałem złe przeczucia, a to wszystko się jeszcze bardziej się pogłębiło, gdy wyminęło mnie, biegiem, dwóch lekarzy.

- PACJENT Z 139 MA PROBLEMY Z ODDYCHANIEM, SZYBKO! - Wykrzyczał jeden do drugiego, a ja stanąłem jak porażony. Sala 139, przywodzi mi na myśl tylko jedno: NIALLER. Pobiegłem od razu za lekarzami, a po chwili znajdowałem się w centrum piekła.

    Payne, Styles oraz Tomlinson stali pod ścianą i patrzeli na rozgrywającą się scenę ze strachem w oczach. Słyszałem okropny pisk maszyny, która kontrolowała serce Horana, moje własne serce skurczyło się boleśnie. Sam przez chwilę nie wiedziałem co robić, gdy usłyszałem jednego z lekarzy:

- WYPROWADZIĆ GAPIÓW I PODAĆ PACJENTOWI 1 MG ADRENALINY, SIOSTRO! - Wydarł się jeden lekarz, na kobietę, która im towarzyszyła. Chłopaki, wyszli, chcąc wyprowadzić i mnie, jednak, ja się nie dałem i stałem koło przejścia, czując się jak w grotesce. To jakaś kpina, że on umiera, prawda?

- Doktorze, podane, adrenalina nie działa! - wykrzyczał drugi doktorek, uciskając klatkę piersiową Horana, a po chwili usłyszałem darcie materiału. - Dobra odsunąć się... - warknął jeden z dwójki, a ja czułem się coraz słabiej.

- Czysto! - Odezwał się ten drugi, a po chwili mogłem zobaczyć, jak lekarze używają defibratora, a nieruchome ciało Horana podskakuje od napięcia.

    Wstrzymałem oddech, tak samo jak lekarze. Gdy serce, nie ruszyło zrobili tę sztuczkę z uciskaniem piersi mechanicznie i wdmuchiwali powietrze do ust Irlandczyka. Każdy, nawet ja, spojrzał na ekran ekg, czy jak ja to nazywam pik-pik, i gdy nadal widziano prostą linię powtórzono elektrowstrząs.

    I tak z cztery razy, aż w końcu po całym pomieszczeniu trwało przerażające piiiiiiiiiiiiiiik.

- NIEEEEEEEEEEEEEE! - Wydarłem się, widząc, jak lekarze się poddają, a sam upadłem na kolana, czując się jakby ktoś porządnie mi walnął w twarz czy też chlusnął zimną wodą w twarz. Klęczałem z dala od łóżka ukochanego, wrzeszcząc, czując się strasznie. Gdzieś przez mgłę słyszałem jednego z dwóch lekarzy, oraz pociągającą nosem pielęgniarkę.

- ... nie da się... Malik.. nastąpił zgon... nie żyje... - docierały do mnie pojedyncze słowa, a ja płakałem, czując się jeszcze gorzej. To nie może być prawda. Zaczynam się poruszać, czując się słabo. Podnoszę się na nogach jak z waty, a po chwili szybko wymiotuję do kosza na śmieci. To koniec. To nie fer. To nie tak miała się skończyć nasza bajka. To nie tak, nie. Nie zgadzam się...

    Podchodzę do martwego ciała ukochanego i klęcząc koło jego łóżka, trzymam jego chłodną dłoń w swoich niewiele cieplejszych rękach. Wchodzą chłopaki, również płaczą. Nie wiem już nic. Mam pustkę w głowie.

    Tonę. Przestaje oddychać, czyżbym umierał? Na reszcie, tak długo, a jednocześnie tak nie wiele, na to czekałem. Dziękuję, w końcu będę mógł odetchnąć... Przepraszam, to nie miało się tak skończyć.
    Zayn, kocham cię, idioto, naprawdę... ugh, tlen, gdzie mój tlen?! JA CHCĘ ŻYĆ, JA SIĘ ROZMYŚLIŁEM, dajcie mi powietrza, pozwólcie oddychać. Czy ja słyszę długi pisk? Co to za dźwięk? Moje serce... czyj to wrzask?
    Ciemność, widzę ciemność. Ciemność widzę, a w tle małe światełko, czuję się wolny. Mogę oddychać. Nabieram powietrza w płuca i unoszę się w powietrzu. To całkiem zabawne, więc odwracam się do tyłu i widzę... Malika?
- Czemu klęczysz i płaczesz? - pytam na głos podchodząc do niego i kładąc swoją dłoń na jego ramieniu. Chłopak mnie ignoruje i zanosi się jeszcze większym płaczem, tylko, dlaczego...?
- Nic już nie da się zrobić... - słyszę głos lekarza, który pochyla się nade... mną? - Tak mi przykro panie Malik... Proszę wpisać, godzinę 2:49 PM, nastąpił zgon. Niall Horan nie żyje. - lekarz zwrócił się do pielęgniarki, której po policzkach ciekły łzy.
    Widzę Zayna, który zaczyna się kołysać w przyód i w tył, zanosząc się przeraźliwym szlochem, ale ja nie mogę zostać. Chciałbym, ale wiem, że nie mogę. Przecież dopiero co umarłem, tutaj nie ma miejsca dla mnie, prawda?
    To światło, które z początku było maleńkie, zaczyna się przybliżać i jest coraz bliżej mnie. Jest piękne, nie mogę się jemu oprzeć. Idę w jego kierunku, ale na moment odwracam się do Malika i widzę go zalewającego się łzami, ale wiem, że to chwilowe. Przejdzie mu, przecież jest silny, wszystko się ułoży. Uśmiecham się.
- Kocham cię Zayn - mówię głośno, wiedząc, że i tak tego nie usłyszy. Poszerzam swój uśmiech dostrzegając w świetle znajome kontury babci. 
    Wchodzę w jaskrawe światło.
    Wolność.
    Nareszcie oddycham.