Chapter Four

    Czas zdecydowanie dostał niesamowitego przyśpieszenia. Ledwo zdążyłem dowiedzieć się o wyroku, a tu coraz mniej czasu na życie. I szczerze? Mam zamiar korzystać z niego póki mogę. Zaczynam się bawić, pić, szaleć i najlepiej zaliczać każdej nocy kogokolwiek. Fajnie brzmi, prawda? Otóż... byłbym skończonym idiotą gdybym tak zrobił. W dodatku zepsułbym reputację zespołu, a do tego nie mogę dopuścić. Bo może i jestem w pewien sposób egoistą, jednak nie jestem idiotą.
    Co nie zmienia faktu, że zamierzam uśmiechać się jak psychopata i szczerzyć zęby do wszystkich, chociaż nie jest to łatwe. Mieć świadomość, że się umiera, w dodatku uśmiechać się dookoła to naprawdę ciężkie zadanie. Ale dawałem rade, prawda? W dodatku niesamowicie kryłem się ze swoim uczuciem do "przyjaciela". Jedynie raz zdarzyło mi się zagapić na niego, co potem było spowodowane, atakiem Liama.
    Wszystko było takie niepozorne. Po prostu siedziałem  na kanapie i jadłem powoli płatki z mlekiem. Za oknem, na tarasie, tyłem do mnie stał Malik i palił papierosa, co jakiś czas tworząc nad swoją głową obłoczek szarego dymu. Mimo, że nienawidziłem papierosów, to muszę przyznać jedno: Zayn wraz z papierosem w ręku wyglądał naprawdę pociągające. Moje serce to potwierdzało wybijając szalony rytm. Z westchnięciem wstałem z kanapy i poszedłem do kuchni. Odkładając do zlewu pustą miseczkę, zacząłem zastanawiać się, jakby to było gdybym mógł spokojnie podejść do niego, powiedzieć o tym jak bardzo go kocham i jak mi na nim zależy. Zrobię to kiedyś... A "kiedyś" to takie zaszyfrowane "nigdy", prawda?
    Odwróciłem się od zlewu i momentalnie zderzyłem się z stojącym za mną Paynem. Spojrzałem mu prosto w oczy, nie odzywając się ani słowem. Widziałem w jego oczach, że martwi się o mnie. Jakby miał o co...
- Powiedz mu. - Wypowiedział dwa słowa, a dla mnie jakby świat się zatrzymał.
- Słucham? - Spytałem ze ściśniętym gardłem. - Komu i co mam niby powiedzieć? - Dodałem, udając zdziwienie. Po prawdzie ogarnęło mnie przerażenie, a moje ciało oblał zimny pot. Skoro Daddy wiedział, to na pewno teraz zginę. On jedyny potrafił czytać w każdym z nas jak w otwartej księdze, co naprawdę było irytujące, ale przerażające jak i urocze. Tyle uczuć równocześnie, a tak naprawdę bałem się.
    Jego jasnobrązowe tęczówki spojrzały wprost w moje oczy, a ja w duchu modliłem się po raz pierwszy od dłuższego czasu.
- Nialler, nie udawaj. Dobrze wiesz o co mi chodzi. Powiedz mu. Nic się takiego nie stanie. Nie męcz się, tylko powiedz mu spokojnie. O wszystkim. Nie jestem do końca pewny, co on zrobi, ale na pewno cię nie odrzuci. Wiesz czego chciałbym? Żebyś wreszcie uśmiechnął się. Ale nie tak jak do tej pory. Żebym znów mógł zobaczyć Twój cudowny, typowo irlandzki, uśmieszek, którym zarażałeś wszystkich dookoła. A jedyne co masz zrobić, musisz to zrobić, to powiedzieć o uczuciu, która naprawdę jest piękne. A jeśli, nie daj Boże, coś poszłoby nie tak jak powinno masz mnie. Wiesz gdzie mieszkam, a moje ramię może równocześnie służyć znakomicie za chusteczkę higieniczną. Pamiętaj, że do odważnych świat należy, a im szybciej wyjdziesz na przeciw temu wszystkiemu, tym szybciej osiągniesz spokój duchowy. - Leeyum mówił cicho i spokojnie, ciągle patrząc mi w oczy. Miałem wrażenie, że nawet nie mrugał oczami, co potęgowało uczucie, iż wie on o mnie za dużo. Zdecydowanie za wiele.
    Chciałem coś odpowiedzieć, otworzyłem już usta, ale po chwili je zamknąłem wiedząc, że nie mam nic na swoją obronę. Powiedział wszystko o czym myślałem, dodając do tego swoje teorie, które były trafne. Oczywiście, do połowy, bo pamiętajmy, że ja do najzdrowszych ludzi nie należę.
- Nie wiem o czym mówisz. - Wyszeptałem cicho uciekając wzrokiem w bok. Kłamałem i wiedziałem, że on o tym wiedział. Pogłaskał mnie po poliku, a po chwili pocałował w czoło.
- Możesz kłamać, ale nie daj się pochłonąć temu oszustwu. W razie co, wiesz gdzie mnie szukać - szepnął cicho chłopak, a po chwili wyszedł. Zostawił mnie sam na sam z myślami i pewnie stałbym jak ten ciul, gdyby w drzwiach nie stanął Zayn.
    Tradycyjnie moje serce oszalało, a resztkami woli opanowałem się, by nie westchnąć z radości. Malik uśmiechnął się do mnie i nic nawet nie mówiąc, nawet nie pytając mnie o zdanie, po prostu przytulił się do mnie. A może ja do niego? Nie wiem, bynajmniej poczułem się bezpieczny. Kocham to uczucie...

   

    Miesiąc minął nam niespodziewanie szybko. Wszyscy wyzdrowieliśmy, ale musieliśmy czekać teraz jedynie znak od wytwórni, że możemy zniknąć na jakiś czas. Nic nam więcej nie potrzeba, prawda? Trochę wolnego czasu, tlenu, siebie. To wszystko.

    Zwykła sofa w naszym mieszkaniu jest naprawdę jednym z lepszych miejsc na  ziemi jeśli chodzi o wypoczynek. Siedziałem wraz z chłopakami na tej sofie i oglądaliśmy po raz wtóry 'Toy Story 3', na życzenie Liama. Podzieliliśmy się jak zawsze miejscem. Ja z Horanem siedzieliśmy na kanapie. Obejmowałem go ramieniem, bo tak zdecydowanie było mi wygodniej, a jego głowa spokojnie spoczywała na moim barku. O ironio wyglądaliśmy jak para zakochanych chłopaków, ale wiedziałem, że Nialler jest w stu procentach hetero, a i ja mam przecież dziewczynę, prawda? Takie zachowanie w naszej ekipie było naturalne i normalne. Po drugiej stronie kanapy siedział Liam z nogami przerzuconym za oparcie. Natomiast Harry, wraz z Lou, siedzieli na podłodze, rozłożeni pod błękitnym kocykiem. Cóż, jak kto lubi, prawda?

    Każdemu było wygodnie na swój sposób. I to się właśnie dla nas liczyło.

- Może ktoś podać mi tę miskę popcornu, która leży tam? - Usłyszałem głos Liama, który wskazywał palcem różowiutką, wielką, michę pełną popcornu. Aż dziwne, że jeszcze nie został on zjedzony przez Nialla.

- Podnieś tyłek i sam sobie go weź. - Odparł z 'parteru' Louis jednocześnie wtulając się mocniej w Harry'ego.

    Zawsze miałem nieodparte wrażenie, że między nimi jest chemia, ale... to nie było już to co kiedyś. Teraz zachowywali się tak jedynie z przyzwyczajenia. Jedna dla drugiego skoczyłby w ogień, a ja to podziwiałem. Byli dla siebie ważni, ale nigdy nie wyszli po za przyjaźń. Oczywiście, że nie raz patrzeli na siebie z miłością, ale każdy w naszej cudownej piątce spogląda tak na każdego. Kochamy się jak bracia, a nawet bardziej. Wiemy o sobie wszystko, co niekiedy jest dość krępujące. Mamy poprzewracane wartości między sobą. Wpierw bezpieczeństwo przyjaciół potem nasze, fajnie, prawda?

- No weź podaj! - Jęknął ponownie Payne, a na to nikt nie zareagował.

    Niall jedynie obrócił się w jego kierunku, tak, że aktualnie tulił się policzkiem do mojej klatki piersiowej. Poczułem przyjemne dreszcze i uśmiechnąłem się do blondyna, gdy ten na mnie spojrzał. Wspominałem może, że ma najbardziej błękitne oczy jakiekolwiek widziałem? Nie były takie jak bryłki lodu, jakie miała Perrie. On miał oczy koloru, tak jakby Bóg umieścił w nich ocean. I to było naprawdę przepiękne. Mógłbym wpatrywać się w nie godzinami. Tylko, ze podobno gdy patrzysz człowiekowi prosto w oczy powyżej piętnastu sekund, poczuwasz pociąg erotyczny. Ale pieprzyć takie sprawy. Czasem miałem wrażenie, że brzmię nawet we własnych myślach jak zakochany, którym po prawdzie jestem. Kocham przecież Nialla jak młodszego brata, prawda? A fakt, że poświęcam mu odrobinę więcej uwagi niż innym 'braciom', można pominąć. Nie wnikajmy w coś co nie ma sensu i trudno wytłumaczyć.

- Chcesz popcornu? - Doszedł mnie głos Horana i musiałem wyłączyć się ze swoich radosnych rozmyślań.

    Zerknąłem ponownie w dół na twarz mojego sunshine.

- Owszem, a podasz mi? - Spytałem uśmiechając się kącikami ust.

- Ależ oczywiście, milordzie - zaśmiał się chłopak.

    Usiadł na kanapie i wyciągnął rękę tak by po chwili podać mi garść popcornu. W sumie to on po prostu wepchnął dmuchaną kukurydzę w swoje policzki, a to co zostało mu w ręce zostało umieszczone w... moich włosach.

- Za co to?! - Krzyknąłem na niego. Blondyn jedynie się roześmiał. Usiadłem prosto na kanapie i zrobiłem smutną minę, co jeszcze bardziej rozśmieszyło Nialla. Coś mi się wydaje, że ktoś tu wraca do świata żywych, nawet nie wiecie jak mnie to cieszy!

- Bo jesteś debilem - Odparł Liam nawet na mnie nie patrząc, ale widziałem, że powstrzymuje się od śmiechu.

- Ach tak?! - Krzyknąłem stając na równych nogach i podpierając się rękoma pod boki. Zignorowałem głosy Louisa i Harry'ego, które wskazywały na to, iż mogłem ich trochę podeptać, cóż, to raczej nie mój problem.

- Tak! - Odparł Liam nadal nie podnosząc na mnie wzroku. - I przesuń tę swoją szafę trzydrzwiową, bo przeszkadzasz mi w oglądaniu Toy Stroy...

    Dodał jakby od niechcenia, a ja spojrzałem ze złośliwym uśmiechem na niego. Uśmiechnąłem się do Horana, a ten jakby zrozumiał moją niemą intencję, po czym podał miskę z popcornem. Jakby tak się zastanawiać, to przecież Payne pragnął dmuchanej kukurydzy, prawda? Odebrałem od Niallera miskę po czym delikatnym ruchem stanąłem centralnie przed twarzą Liama.

- Nie zrobisz tego... - Powiedział spokojnie chłopak, a następnie zaczął pluć białą kukurydzą. Zacząłem się śmiać, bo wyglądał jak pocornowy potwór, który zamiast straszyć, rozśmieszał mnie. - O ty... POŻAŁUJESZ! - Wrzasnął Leeyum, a ja wręcz pisnąłem przerażony. Chłopak się na mnie rzucił, co spowodowało, ze upadłem na Larry'ego, który zaczął piszczeć razem ze mną.

- Jesteście nie poważni! - Krzyknął Louis.

- JAK MOGŁEŚ ZNISZCZYĆ MI FRYZURĘ?!

- SAM CHCIAŁEŚ TROCHĘ POPCORNU! -Wrzasnąłem na obronę do Liama, który rozpaczał z powodu swoich włosów. Rozumiem, gdybym robiło to ja, ale on? Świat się wali, nadciąga apokalipsa!

- KANAAAAAAAAAAPKA! - Usłyszałem wydzierający się głos Niallera, a po chwili już leżałem pod czterema ciałami, nie mogąc oddychać. Ktoś dodatkowo macał mnie po nogach, aczkolwiek nie obchodziło mnie to. Było to w pewien sposób przyjemne i urocze...

- Nie mo-o-gę odd-dycha-a-ć! - Wysapałem.

    Larry się roześmiał schodząc ze mnie, Liam stwierdził, że mnie nienawidzi, gdyż popsułem mu fryzurkę. Och, no naprawdę przykro mi z tego powodu! Natomiast pozostał na mnie jedynie Niall.

- Czemu nie schodzisz? - Spytałem obejmując go rękoma. I mimo, ze podłoga nie była za wygodnym miejscem, nie miałam nic przeciwko temu, by na niej leżeć. W końcu miałem na sobie swoje sunshine, więc wszystko gra i buczy.

- Bo tak jest mi zdecydowanie wygodniej. - Wyszeptał wtulając się we mnie.

    Zdecydowanie poczułem się jak w niebie. Leżeliśmy tak dłuższą chwilę aż w końcu usłyszałem chrząknięcie, które ewidentnie nie należało do żadnego chłopaka. Uniosłem delikatnie głowę i zobaczyłem swoją dziewczynę, która przygląda się, jak jej chłopak obejmuje drugiego chłopaka. Cholera. Co raz częściej mamy takie dziwne sytuacje!

- Możemy porozmawiać? - Cichy sopran Perrie, spowodował, ze przeszły mnie ciarki.

- Jasne, o co chodzi? - Spytałem, siadając. Mogłem to uczynić, bo Nialler jakby się spłoszył i usiadł z powrotem na kanapie, udając, ze jest zafascynowany bajką. Dobrze wiedziałem, ze to nieprawda, ale nie wnikam. Zwróciłem swoje oczy ku blondynce, która miała dziwną minę. Jakby nie była pewna tego o czym chce porozmawiać.

- Wolałabym na osobności - Mruknęła cicho, że raczej słów się domyślałem niżeli usłyszałem. Wstałem z podłogi i poprowadziłem dziewczynę do mojego pokoju. Oczywiście, ze nie musiałem tego robić, znała drogę na pamięć, ale wyczuwałem, ze coś tutaj nie pasuje i pewnie za moment się dowiem.

    Perrie usiadła na skraju łóżka i ułożyła dłonie na udach. Usiadłem obok niej i chciałem się do niej przytulić, ale ona mnie odepchnęła.

- Co jest? - Spytałem nie ogarniając niczego.

- Wiesz, muszę ci coś powiedzieć, bo... - przełknęła ślinę. Spojrzała na mnie, a mój wyraz twarzy był delikatnie przerażony. Jeśli ona jest w ciąży, to... Boże, ja nie poradzę sobie! Nie teraz, nie w tym wieku, nie w tym życiu.

- No...?

- Zrywam z Tobą. - Powiedziała szybko.

- Hahaha, a tak na serio? - Spytałem uśmiechając się szeroko do niej. Jasne, ona ze mną zrywa a więc może Niall idzie na dietę? Prędzej piekło zamarznie, a w niebie zainstalują kociołki.

- Mówię poważnie. Nie kocham cię, nie kochałam i nigdy nie pokocham. Byłeś mi potrzebny do promocji zespołu. Więc, nasz związek nie ma sensu. Miło było ale się skończyło. - Mówiła cicho i spokojnie, a na sam koniec pochyliła się i pocałowała mnie w policzek. Zabawne... chwila co?

- Ty tak na serio? - Spytałem, nadal nie dowierzając. Perrie chciała wstać, ale przytrzymałem ją za nadgarstki - Powiedz, że to nie prawda. - Wyszeptałem cicho, mając nadzieję, ze to jest po prostu okrutny żart. Poczułem jak oczy mi zaczynają zachodzić łzami.

    Edwards wyszarpnęła swoje ręce z mojego uścisku, po czym potrząsnęła głową.

- Wybacz, ale więcej już nie będę kłamać Zayn.

    Powiedziała cicho, po czym skierowała się do drzwi. Trzymając rękę na klamce odwróciła się, i jakby w zamyśleniu spojrzała na mnie.

- Miłość jest bliżej niż myślisz, ale nie w mojej osobie. Powodzenia Zayn! - Powiedziała i wyszła szybko z pokoju. Nie widziałem jej, ale przeczuwałem, że rozmawia z chłopakami.

    A potem mój wazonik, szklanka i telefon miały kursy szybkiego latania. Huk rozbijającego się szkła był naprawdę niesamowity. Stałem patrząc na demolkę wokół mnie i poczułem jak wszystko dookoła mnie traci sens.

    Nie wiem kto wszedł, chociaż blond czuprynka wskazywała Nialla, ale ta osoba podeszła do mnie i po prostu mnie przytuliła. Nic nie mówiąc. Liczy się tylko to co teraz. A przed sobą mam ciemność, bez miłości, bez uczucia, bez nikogo.

    Nie wiem jakim cudem, ale leżeliśmy razem na kanapie. Wtuliłem się do Malika, bo był moim osobistym tlenem. Dawką heroiny, której nie mogłem się oprzeć. Ignorowałem ironiczne spojrzenia Liama, które sugerowały mi, że jestem tchórzem. Mogłem powiedzieć, ale po co psuć to co jest między nami? Potem wszystko poszło reakcją łańcuchową. Wpierw ja zniszczyłem Zaynowi włosy, co spowodowało to, że on rzucił się na Lee. Wiem, że to trochę niesprawiedliwe - nawet trochę bardzo, ale co tam - jednak cieszyłem się, że Payne oberwał. Za to, ze jest tak spostrzegawczy zdecydowanie mu się należało.
    Zastanawia mnie jedno, co mnie skłoniło do "kanapki"? Nie jestem normalny, zdecydowanie nie, ale za to mogłem bez przeszkód pomacać Zayna po nogach. Zdaje sobie sprawy, ze zachowuję się jak psychopatyczny gwałciciel, ale wybaczcie.
- Czemu nie schodzisz? - Usłyszałem pytanie Malika, a po chwili poczułem jak jego ręce obejmują mnie dookoła. Chciałbym mu teraz właśnie powiedzieć, jak mi na nim zależy, ale nie mogę. Nie teraz. A jednak... 

- Tak zdecydowanie jest mi wygodniej. - Wyszeptałem w jego obojczyk. Leżałem n całym moim świecie.
    Niech ta chwila trwa wiecznie.
    Niech nic nam nie przerywa.
    Niech to będzie rzeczywistość, a nie kolejny realistyczny sen, po którym obudzę się z płaczem.
    Niech...
- Możemy porozmawiać? - Gdy usłyszałem cichy głos Perrie, oprzytomniałem. Leżałem na swojej skrytej miłości, a przyglądała się temu jego dziewczyna. Uciekłem jak najszybciej na kanapę, czując, jak zdradliwe rumieńce pojawiają się mi na twarzy. Mimo choroby nadal potrafię się zaczerwienić jak buraczek.
    Oni zniknęli za drzwiami, a ja zostałem razem z resztą chłopaków. Ignorowałem natarczywe spojrzenie Liama, bo wiedziałem, iż bez gadki umoralniającej się nie obejdzie. Gdy usłyszałem odgłos zamykanych drzwi, a następni huk szkła przeraziłem się. Wstałem z zamiarem szybkiego udania się do pokoju Malika. W korytarzyku spotkałem się z blondynką, która się do mnie przytuliła. Nie przywykłem do czułości z jej strony, no ale no cóż.
- Zaopiekuj się jego sercem, proszę.
    Wyszeptała, a ja wnet zorientowałem się, że ich związek się rozpadł. Kolejny huk tłuczonego szkła, a następnie cisza, przestraszyły mnie. Wszedłem do pokoju sunshine, i nic nie mówiąc po prostu podszedłem do niego.
    Boże... mam wolną drogę. Teraz albo nigdy. Dam radę. Na pewno.

___________________________________________

    Witamy czwóreczkę. Wiecie, że jesteście NIESAMOWICI? Pod poprzednim rozdziałem otrzymałam 34 komentarze, dodatkowo do Lirry'ego (z którego przepraszam, pisany w emocjach itd.) otrzymałam 30 komentarzy. Łącznie 64 komentarze *-*  *cichy fangirling* 
     Co mam na swoje usprawiedliwienie, że po miesiącu rozdział czwarty? Dwa słowa: Zaczęłam studiować. A dodatkowo szukam pracy, by jakoś opłacić te moje liczne wydatki, masakra jakaś totalna mówię wam.Rozdział liczy sobie równe 2,5 tysiąca słów.
    A dedykuję go jedynej i niepowtarzalnej Fetish - kocham cię, wiesz? (A tych, którzy nie znają jej, zapraszam na jej opowiadanie z ZARRYM <33)
     Nie wiem kiedy następny rozdział, bo dopiero ogarniam studia - mam już niezły zapierdol, ale cóż... postaram się jeszcze w październiku dodać, a jak nie, to... możecie mnie okrzyczeć!
     Love you all! <3


Edit.Okey, wiem, ze to dziwne, ale JEŚLI MACIE PYTANIE DO POSTACI (Zayn, Niall, Harry, Louis, Liam, Perrie) MOŻECIE ZADAĆ JE TUTAJ, A DANA POSTAĆ WAM ODPOWIE, enjoy!