Chapter Three

    Chce przestać istnieć. Tak po prostu. Nie mogę normalnie żyć, więc po co mam być tu i teraz? Jaki jest w tym sens? Ma sens! Mogę wykorzystać swój pozostały czas tylko po to bym móc przybliżyć się do niego. Bym mógł się nim opiekować póki mam siły. Każdy jego oddech jest tlenem dla mnie. Ktoś mi kiedyś powiedział, że upijam się tlenem z twoich ust, jakże prawdziwe są te słowa. Szkoda tylko, ze Ty tego nie widzisz... Jesteś czasem strasznym egoistą. Każde Twoje spojrzenie, dotyk, głos który skierowany jest do mnie powoduje u mnie szybsze bicie serca, wiesz? Ale Ty jesteś zapatrzony w siebie jak i swoją d z i e w c z y n ę.

    Nawet nie wiesz jak się czuję, gdy mogę cię przytulić, bo ci źle i smutno. Moje serce jest rozgrzewane i wiem, iż ono rośnie, bo robię dobrze nie odtrącając ciebie. Byłbym idiotą gdybym odepchnął od samego siebie mój życiodajny tlen, prawda? Wtedy właśnie odnajduję sens życia i przez chwilę, przez jedną setną sekundę, jestem Twój. Na wyłączność Twój. Całkowicie, możesz zrobić co tylko ze mną chcesz. A potem, gdy nie mam ciebie blisko, czuję się zagubiony w pustce. Bo jesteś moim światełkiem w tunelu, do którego zawsze przybędę. Nawet nie masz pojęcia jak często próbowałem być chłodny wobec ciebie. Jednak za każdym razem. Za każdym twym spojrzeniem, oddechem, dotykiem, topię się. Robię sobie nadzieję, że Tobie zależy. Jednak nie w tym życiu, nie teraz. Chciałbym, byś Ty przed moim finałem, odnalazł w sobie odrobinę miłości do mnie. Przecież nie wymagam od ciebie wiele, prawda? Jednak to nie może być prawdziwe życie, gdzie razem zaczniemy żyć. Powód jest prosty i oczywisty. Ja jestem w stu procentach homoseksualny, ale ty to typowy heteryk. Zawsze miałem ochotę strzelić sobie w głowę za moją chorą fantazję. Kto to widział by "nawracać" chłopaka, który ugania się za spódniczkami, cyckami i waginami, co? Ty jesteś typem bad boy'a, na którego leci nie jedna dziewczyna w szkole. A przecież teraz każda dziewczyna na świecie jest Twoja. Jesteś popularny, przystojny i bogaty. No i masz dziewczynę. To tylko dodatek do twojego wizerunku, prawda? Mi pozostają odległe marzenia oraz wyrok śmierci, który muszę "odbębnić". Kurwa no nie. Przez chwilę, po raz kolejny, zapomniałem, że przecież umieram, chociaż... w obecnej sytuacji nie sposób zapomnieć o mieczu Damoklesa*.

    Mam już dość. Po raz kolejny zwracałem wszystko ze zdwojoną siłą. Czułem się coraz słabszy, a w oczach robiło mi się ciemno. Zamykając oczy czuję się jakby mnie nie było. Tak jakbym chował się przed bólem. Przed ogarniającym mnie bólem, bym nie musiał widzieć odcieni czerwieni w wydzielinie przede mną. Staram się oddychać przez usta, ale to jeszcze bardziej boli. Zniknąć gdzieś i nigdy nie obudzić się. Znów pochyliłem się nad porcelaną wydając przy tym mało przyjemny dźwięk. Czułem się coraz słabszy, a w oczach wyczuwałem łzy.

- Niall? Wszystko w porządku?

    Słyszałem Twój przytłumiony głos zza drzwi i miałem ochotę się roześmiać. W porządku? Ja umieram, kurwa. Jestem po radosnej stronie życia. Brakuje mi jeszcze jednorożca, tęczy i garnuszka ze złotem i będę leprechaunem jak się patrzy.

- Tak.- Powiedziałem cicho, ale na tyle głośno byś usłyszał. Kłamałem, a mimo to potrafiłem sam uwierzyć w swoje kłamstwa. Westchnąłem czując, że zaraz będę miał powtórkę z rozrywki. Nienawidzę siebie za to, że nawet ja wierzę we własne obłudne słowa.

    Niech. To. Się. Skończy. TERAZ! Proszę...

    Siedziałem nieruchomo naprzeciwko tych przeklętych drzwi, za którymi Nialler przebywał od samego rana. Nie wiedziałam jak mu pomóc. Czułem się zbędny. Gdybym mógł wparowałbym do środka i pomógłbym jakoś. Nie wiem jakim cudem miałbym mu pomóc w wymotywaniu, ale starałbym się. Albo odebrać od niego tę chorobę, która powoduje u niego konwulsje żołądkowe. Mimo, że ja bym dramatyzował i ubolewał nad sobą, chybabym się z nim zamienić. Jest za dobrą duszą by się tak męczyć.

- Niall? Wszystko w porządku?

    Martwiłem się o niego. Tak jak on w ostatnim czasie martwił się o mnie tak teraz ja wyrabiam tę normę. Chciałbym wejść do niego poprawić mu włosy i powiedzieć, że wszystko będzie dobrze. Pewnie zatruł się czymś. Ale... ostatnio nie wiele je. Za to pije ponad umiar, wody, soki, wszystko byleby było płynne.

- Tak.

    Usłyszałem cichą odpowiedź. Nie było w porządku, przecież słyszałem, prawda? Po chwili ponownie usłyszałem jak po raz kolejny wymiotuje. Nie obchodzą mnie jego zapewnienia, że wszystko jest w porządku. Nie było. Od dłuższego czasu nic się nie układało. Wszystko masowo się pieprzyło i nikt nie mógł tego powstrzymać. Potrzebowaliśmy odpoczynku, dlatego też mieliśmy wyjechać razem. Cała nasza piątka, bez nikogo, daleko poza miasto, do miejsca, gdzie moglibyśmy wreszcie odetchnąć świeżym powietrzem. Jednak, jak mamy odpoczywać gdy ja jestem jeszcze chory, a Nialler rozmawia z muszlą klozetową. Absurd jakiś!

    Chyba powinienem iść do łóżka i czekać, aż po prostu przejdzie mu. Cholera, pewnie go zaraziłem! A mówiłem, mu przecież, żeby nie zbliżał się do mnie. No tak czy nie? Ostrzegałem, prosiłem i... równocześnie przytulałem się do niego. Kurwa, jestem egoistą. Przecież gdybym nie przyczepił się do niego, jak jakiś rzep, prawdopodobnie odszedłby ode mnie. Nie chcę tego. Bo jest moim małym sunshine. A bez niego czuję się jak bez tlenu, dziwne, co nie?

    Wstałem szybko z podłogi i zapukałem do drzwi, ale odpowiedziała mi głucha cisza. Okej, Malik, nie dramatyzuj. Może po prostu nie usłyszał? Ty lepiej opanuj te zawroty głowy, bo jak za chwilę tego nie zrobisz, to pocałujesz matkę dywanową. O ja nie mogę, gadam sam do siebie, to naprawdę, źle się skończy. Przymknąłem oczy i opierając się czołem o ścianę, tuż obok drzwi od toalety oddychałem spokojnie. Wystarczy kontrolować wdech i wydechy, a wszystko skończy się dobrze. Widzisz? Nie było to takie trudne! Otworzyłem powoli oczy, a po chwili nacisnąłem klamkę od toalety. O dziwo drzwi otworzyły się, co oznaczało, że nie zamknął się w środku. To naprawdę lepiej dla mnie, bo nie chciałbym przezywać zawału serca w tak młodym wieku. Zamknięte drzwi, a za nimi cichy przyjaciel to dwie najgorsze rzeczy, które można połączyć. Wszedłem do środka i o mały włos, a nie wpadłem w histerię.

    Na kafelkach, z przyciśniętym policzkiem do niech, leżał Nialler. Miał zamknięte oczy, ale widziałam ślady łez na odsłoniętym policzku. Cholera, on płakał. A doprowadzanie jego do łez, tego wyjątkowego anioła, powinno być karane śmiercią. Kucnąłem przy nim, jednocześnie spuszczając wodę w toalecie. Co jak co, ale zapach wymiotów wcale nie poprawia mojej kondycji fizycznej. Pobrałem tlenu przez uchylone usta, mimo iż jest to mało higieniczne.

- Niall?

    Szepnąłem starając się podnieść chłopaka. Blondyna dało się podnieść jak szmacianą lalkę. Czy on coś je? Trzymałem go za ramiona i wpatrywałem się w jego opuszczoną głowę. Nawet się nie odezwał, po prostu przytulił się do mnie i... zaczął płakać. Czułem jak moja koszulka robi się mokra od jego słonych kropli, jednak to nie przeszkadzało mi w ogóle. Jego kruchym ciałem wstrząsnął szloch, a ja go tylko mocniej objąłem moimi rękoma. Blondyn opierał swoje czoło o mój lewy bark, a jego ręce kurczowo trzymały mnie w uścisku.

    Czułem się jakbym musiał go ratować przed zatonięciem w otchłani. Tylko co kryje się w ciemności? Przed czym mam go chronić?!

    Czułem się jakbym był migoczącym światełkiem w ciemnym, niemającym końca tunelu. Małym punkcikiem, którego wypatruje każdy na świecie.

    Czułem się jakbym musiał go za chwilę stracić. A nie chcę się z nim żegnać. Jestem egoistą i chcę mieć tego jednego przyjaciela na zawsze dla siebie.

- Ja-ja ju-u-uż nie mogę... nie d-d-daje-je ra-a-ady! - Wyjąkał nadal zalewając się łzami. Przytuliłem go jeszcze mocniej, głaszcząc delikatnie po plecach.

- Spokojnie. To tylko zatrucie żołądkowe. - Odparłem cicho kołysząc go w swoich ramionach niczym matka, która chce uspokoić swoje płaczące dziecko. Dziwne metafory się mnie trzymają, ale taka jest prawda. Traktowałem go jak własne dziecko. Nie był może z naszej cudownej piątki najmłodszy, ale potrzebował najwięcej opierunku. I to ja chciałbym mu go zapewnić. Nikt inny nie miał prawa traktować go w taki sposób w jaki traktuję go ja, zrozumiano? On jest m ó j.

    Poczułem jak Horan wzdycha cicho jednocześnie cicho pociągając nosem.

- Jesteś cz-czasem ta-a-ki głu-u-upi Ma-alik. - Odparł nadal delikatnie się jąkając.

    Ale przynajmniej można uznać to za plus, iż już nie płakał. Zawsze jakiś krok do przodu. Szkoda tylko, że po każdym kolejnym kroku do przodu następują dwa kroki wstecz.

- Wiem, sunshine, i za to właśnie mnie kochasz. - Odparłem uśmiechając się delikatnie.

    Nie przestawałem go kołysać i głaskać po plecach. Wydawało mi się, że to mu w pewien sposób pomaga. Może i zabrzmi to narcystycznie, ale wydaje mi się, że działałem na niego naprawdę kojąco. Jakbym był wywarem z ziółek, które łagodzą skołatane nerwy i żołądek.

    Podniósł na mnie zapłakane oczy, które wydawały sę jeszcze większe niż za zwyczaj. Błękitne oceany błyszczały chorobliwym blaskiem, a na policzkach widniały niezdrowe rumieńce. Był chory. Zdecydowanie. I to z mojej winy.

- Masz rację. Za to cię ko-kocham. - Odparł jakby z lękiem. Widziałem jak napastliwie wodził wzrokiem po mojej twarzy. Uśmiechnąłem się, na co odpowiedział mi drżącym ruchem warg wygiętym w niepewnym uśmiechu. Pochyliłem się do przodu i pocałowałem go delikatnie w czółko. Jego źrenice rozszerzyły się, a na ustach pojawił się odważniejszy uśmiech.

    Usłyszałem za drzwiami od łazienki kroki, a po chwili przy framudze stanęła Perrie. Cholera jasna, oberwie nam się.

- Na litość Boską, Zayn, Niall, wstawać mi z zimnej podłogi, ale to już, i wypad do łóżek! Jak chcecie wyzdrowieć, to macie leżeć, a nie robić nie wiadomo co, tutaj... - Skończyła z wahaniem blondynka, a ja jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki poczułem się słaby, opuszczony i strasznie chory. Musiało to wyglądać bardzo niezręcznie z jej perspektywy. Tuliliśmy się w łazience, jak ukrywający się kochankowie. Zabawne, prawda?

    Podniosłem się na równe nogi i wyciągnąłem przed siebie rękę by i Horan mógł spokojnie wstać. Zdawałem sobie sprawę, że przez wymioty może czuć się osłabiony. Jednak blondyn wstał bez mojej pomocy. Otrzepał spodnie i mijając mnie oraz Perrie poszedł w przeciwnym kierunku niż znajdowała się nasza 'lecznica'.

- Horan! Łóżko masz w przeciwną stronę! - Krzyknęła za nim moja dziewczyna, na co Nialler odpowiedział jej, nie odwracając się do nas przodem, kciukiem uniesionym do góry.

- No co ty nie powiesz?! - Krzyknął dodatkowo przez ramię, a po chwili założył bluzę i wyszedł z apartamentu trzaskając drzwiami.

- Niall? NIALL! - Wydarłem się mimo tego, iż wiedziałem, że marne są szanse na jego zawrócenie oraz usłyszenie mnie. Podbiegłem do drzwi, ale jeszcze prędzej chwyciłem szybko dowolną bluzę i już miałem wychodzić, gdy ktoś zaczął mnie ciągnąć w przeciwną stronę.

- Zostaw mnie! - Krzyknąłem do blondynki.

- Nie ma mowy! - Odkrzyknęła dziewczyna.

- Ale, Niall... trzeba go tutaj sprowadzić z powrotem!

    Perrie wywróciła oczami, a ja miałem ochotę zacząć tupać jak małe dziecko, które nie dostało zabawki ze sklepu. Edwards wepchnęła mnie do łóżka, opatulając wielką, puchową kołdrą. Gdy chce może być naprawdę opiekuńcza i kochana, ale nie w tej chwili, do cholery jasnej!

- Jest dużym chłopcem, poradzi sobie.- Odparła głosem nieznoszącym sprzeciwu.

- Ale...

- Nie dyskutuj ze mną Malik. Leżeć. I nie wstawać. - Pochyliła się i pogłaskała mnie dłonią po policzku, równocześnie całując w czubek głowy. Następnie zagroziła mi palcem i wyszła z pokoju pozostawiając mnie samego sobie.

    Pozostawiony na pastwę losu. Tylko ja i moje myśli, a wokół pustka.

* miecz Damoklesa - symbolizuje wyrok losu, niebezpieczeństwo, zagrożenie nieubłaganie wiszące nad człowiekiem

_____________________________________________
    I jest Trójka, którą pisałam przez 2-3 dni. Jak się wam podoba?
    Matko, przeżyłam mini-zawał jak zobaczyłam 27 komentarzy pod poprzednim rozdziałem *o* Wspomniałam, że was kocham i KAŻDY komentarz się dla mnie liczy? Jesteście niesamowici! 
    Pochwalę się wam, że zdałam matematykę i teraz tylko czekam na wyniki czy dostanę się na studia (._.).
    Dobra robaczki, ja idę! Trzymajcie się w ciepło, nie dajcie się stłamsić w szkole/na studiach/ w pracy!
ps. im więcej komentarzy, to może szybciej czwóreczka?