Chapter Six

Rozdział poniżej. Wybaczcie, że po takim czasie, ale studia mnie 'ciutkę' przytłaczają. Eseje, nie eseje, wejściówki - oszaleli wszyscy. 
Anyway: Miłego czytania, kocham was i... dzięki za 12 tysięcy wejść *-*
Będę wdzięczna za każdy komentarz. Nawet "Ładnie/brzydko/jestem-zmieniakiem-nie-mam-głosu" Cokolwiek, ale napiszcie mi coś! 

Pytania do postaci TUTAJ (zmiana adresu) 

ps. osoby chcące być informowane o nn proszone są o zostawienie w komentarzu swojego twittera. dziękuję.

___________________________________

    Staliśmy tak nieprawdopodobnie blisko siebie, że wystarczyło, iż zrobię maleńki tip-top do przodu i będę mógł poczuć twoje, cudowne, brzoskwiniowe usta. Uwielbiałem ich smak, tak jak wielbiłem całego ciebie. Byłeś, jesteś, będziesz dla mnie wszystkim tym czego potrzebuje zakochany człowiek. Ty to mój tlen, ukojenie w cierpieniach i nadzieja na lepsze jutro.
    Spojrzałem prosto w Twoje ciepłe, bursztynowe oczy. Uwielbiałem widzieć w nich całą miłość, całe to wielkie uczucie, tak piękne i nie ogarnięte skierowane w moją stronę. Nie do żadnej dziewczyny czy innego chłopaka. To ja, Niall Horan, zostałem obdarzony tym zaszczytem i mogłem pogrążyć się w tym beznadziejnym uczuciu do ciebie, do Zayna Malika. Chłopaka, który wywrócił mój świat do góry nogami. I który odwzajemniał to co sam czułem. To naprawdę piękne, wiesz?
    Westchnąłem uszczęśliwiony, czując jak samotna łza płynie po moim policzku. To nie była łza smutku, a raczej radości. Wreszcie powiedziałem wszystko co mi leży na duszy, wreszcie mogłem przytulić się do swojego chłopaka, i powiedzieć mu ile dla mnie znaczy. Wyszedłem z cienia smutku i cierpienia, a w zamian dostałem coś najpiękniejszego na świecie. Twoją miłość. To dzięki niej mam siłę by walczyć. Nawet nie wiesz jak bardzo mi na Tobie zależy.
- Co się stało, sunshine? - Twój cichy szept sprawił, że po moich plecach przeszedł delikatny dreszcz. - Płaczesz? - Kolejny cichy odgłos z Twoich ust, a ja traciłem grunt pod nogami. W Twoim oddechu czułem miętę jak i papierosy, które starałeś się ograniczyć. Dla mnie, wspaniały jesteś, zdajesz sobie z tego sprawę? - Niall, odpowiedz mi.. - Troska w Twoich oczach rozczulała mnie jeszcze bardziej. Uśmiechnąłem się kącikami ust, delikatnie sunąc opuszkami palców po twoim policzku. Wyczuwałem subtelny zarost, który ponownie powstawał na Twojej szczęce.
- Nic się nie dzieje... - Szepnąłem cicho, zatapiając swój lazur oczu w  bursztynie Twojego spojrzenia. Uśmiechnąłem się delikatnie, i przybliżyłeś się do mnie, likwidując tą przestrzeń między nami.
    Mój oddech przyśpieszył, a serce o mało nie wyrwało się z piersi, gdy poczułem twój oddech na swoich ustach. Dasz wiarę, że mi ręce zaczęły się trząść? Tak po prostu, bo jesteś blisko. Miałem ochotę ci powiedzieć, żebyśmy uciekli. Z dala od wszystkiego, jedynie we dwóch, bo to jest jedyne czego teraz chcę.
- Olejmy wszystko, Zayn. Liczy się tylko ten moment, to wszystko co jest między nami, nic po za tym. Ty jesteś blisko więc mogę nawet teraz umrzeć, bo mam ciebie, a Twoja miłość służy mi za wszystko. Olejmy ten świat. Razem. I tak przeżyliśmy więcej niż niejeden nasz rówieśnik, proszę... - Szeptałem rozgorączkowany, czując Twoje dłonie na mojej talii. Ciekawe doświadczenie, bo zarówno Twój dotyk jak i oddech palił wręcz moje ciało, zmysły i uczucia. W głowie miałem uczuciowy bałagan, istna pożoga, ale kto by się tym interesował?
    Pochyliłeś się jeszcze bardziej, i nie patrząc na to, że już ledwo oddycham, połączyłeś nasze usta w pocałunku. Świat zawirował, serce mi stanęło, a ja poczułem się jak w niebie. Wplotłem swoje dłonie w Twoje włosy, wiedząc, że i tak nie będziesz miał mi tego za złe. Twoje usta wręcz miażdżyły moje, ale to nic. Przejechałem językiem po Twoich ustach, a Ty jęknąłeś. Nie wiem który, do którego szybciej wtargnął, ale gdy Twój język zaczął walczyć z moim o dominację poczułem się naprawdę dobrze. 
    Oderwałem się od ciebie, bo oddychanie jest naprawdę ważną rzeczą. Głupi tlen - po co mi on, skoro mam ciebie? Ponownie poczułem jak Twoje tęczówki łączą się z moimi. Tak naprawdę miałem bardzo dużo pozytywnych emocji w sobie. Uśmiechnąłem się, a Ty po chwili odwzajemniłeś uśmieszek.
    Westchnąłeś, trącąc czubkiem nosa moją szczękę. Wspominałem, że Twój oddech palił moją skórę? Czułem Twoją dłoń na plecach, i palce które kreśliły kółeczka. Sam wplotłem jedną rękę w Twoje włosy, bawiąc się pasmami czarnych włosów.
- Kocham cię, Nialler, jesteś dla mnie wszystkim. - Wyszeptałeś, patrząc prosto w moje oczy. Spojrzałem na ciebie szeroko otwierając swoje oczy.
- S-słucham?
- Kocham, kochałem, będę kochać. Ty jesteś dla mnie całym światem, o ciebie mogę nawet walczyć z wszystkimi dookoła. Zrobię dla ciebie wszystko, tylko po to byś mógł się uśmiechnąć. Poświecę wszystko co mam, byś był ze mną jak najdłużej. Pragnę trzymać Twoją dłoń do końca moich dni, i patrzeć na wszystkie zazdrosne twarze dookoła. Chcę z Tobą być, rozumiesz...?
- Ja, nie wiem co powiedzieć. - Wyszeptałem, patrząc w Twoje cudowne oczy. Poczułem jak łzy lecą mi ciurkiem po policzkach. Nawet w takich pięknych chwilach, muszę płakać? Żałosne...
- Po prostu powiedz, że Ty mnie też kochasz... - Wyszeptałeś.
    Otwierałem usta, chciałem ci powiedzieć jak ważny jesteś dla mnie. Wreszcie dzięki Tobie, mojej odwzajemnionej miłości, mogę zacząć walczyć o samego siebie.
    Usłyszałem hałas, który wręcz wwiercał się w moją czaszkę i rozejrzałem się, nie patrząc na ciebie. Telefon. Dzwonił. Teraz?! Zerknąłem na ciebie, ale Ty zacząłeś się rozmazywać, a wszystko dookoła spowiła mleczna mgła, a po chwili znalazłem się... w moim łóżku. Nie!
- Kurwa.
    To był sen. Cholera, to był tylko sen, a to wszystko to senna mara. Cholera, nie, nie, nie! Usiadłem gwałtowanie w pionie, i poczułem jak całym ciałem wstrząsają dreszcze. Obraz mi się zamazał przed oczami, gdy dotarł do mnie fakt, że to tylko moja wyobraźnia. Nigdy nic się takiego nie stanie. Jestem skończony, powinienem przestać marzyć o przyjacielu, którego kocham, bo ja go kocham, kurwa!
    Czułem słone łzy na policzkach, ale kogo to obchodzi? Jestem nieszczęśliwie zakochany, gratisowo też umieram... Niech mnie ktoś uratuje...

    Szedłem do kuchni po szklankę mleka, bo nie mogłem zasnąć. Co chwila śniły mi się niebieskie oczy, w kolorze głębokiego oceanu, i śliczny uśmiech. Nie potrafię sobie przypomnieć do kogo on należał, ale wydaje mi się, że go znam. To było... coś. Przechodząc obok pokoju Nialla usłyszałem ciche łkanie. Przystanąłem na chwilę, nie wiedząc co począć. Z jednej strony chciałem wejść i go przytulić, bo nienawidziłem gdy akurat on płakał. Był z nas najsłabszy psychicznie i wszyscy staramy się go bronić, co z kolei mu się nie podoba. Nie wiem... Była też druga strona medalu. Jak mam wytłumaczyć, racjonalnie, że po prostu usłyszałem go przez drzwi, bo szedłem do kuchni? Nie uwierzy mi. I znów się oddali ode mnie, a na to pozwolić nie mogę.

    Płacz się nasilił. To brzmiało tak, żałośnie, że moje serce wręcz kurczyło się z bólu. Nacisnąłem klamkę, i wszedłem do pokoju. Najwyżej karze mi spierdalać, prawda?

- Nialler? - Wyszeptałem cicho, i wtedy dopiero blondyn na mnie spojrzał.

    Jego oczy rozszerzyły się w przerażeniu, ale nic nie powiedział. Starał się wytrzeć mokre policzki, ale widziałem, że nadal z jego, cudownych, oczu płyną łzy.

- Wszystko gra. - Wyszeptał cicho, ale nawet najgłupszy człowiek nie dał się oszukać. Głos miał zachrypnięty, a po moich plecach przeszedł przyjemny dreszcz. W jednej chwili pomyślałem co by było gdybym mógł słuchać tego głosu co rano. Obok siebie. W łóżku...

- Nie kłam. - Powiedziałem cicho.

    Powoli podchodziłem do niego do miejsca, w którym siedział. Nie zaważając na jego nie chęć, spuszczoną głowę, i fakt, że jest niezmiernie przygaszony, wszedłem pod kołdrę. Leżeliśmy razem. Kostki przy kostkach, udo przy udzie, biodro przy biodrze... i naprawdę podobało mi się to. To było takie uczucie, które powodowało szybsze bicie mojego serca, mimo, że leżałem obok chłopaka. W dodatku, który był moim przyjacielem. Za dużo sobie wyobrażasz, Malik - pomyślałem. Westchnąłem zirytowany, bo ja i mój tok myśleniowy często nie możemy się pogodzić ze sobą.

    Otrząsnąłem się z dziwnych myśli, i zerknąłem na Horana, który nadal miał spuszczoną głowę i zaciekle bawił się swoimi palcami. Jakby był zestresowany, i spięty tym, iż jestem blisko niego. Nie rozumiałem tego, bo to w końcu nie pierwszy raz jak razem śpimy, leżymy, czy cokolwiek innego robimy, tak?

    Przytuliłem go, czując, że nadal pozostaje bierny. Jakby opierał się temu, ale po chwili objął mnie w talii i... zaczął na nowo płakać. Wyczuwam, że to będzie ciężka noc.

    Siedziałem po prostu i głaskałem go po plecach, które, co jakiś czas, trzęsły się od niemego szlochu. To był przykry widok, na który mi samemu chciało się płakać.

- Spokojnie, sunshine, nie płacz. Cii, słyszysz? Wszystko będzie dobrze, jakoś to się ułoży... - Szeptałem głupie słowa, głaszcząc go po plecach. Czułem jak powoli się uspokaja, ale nadal siedzi skulony przy moim boku. Gdyby to nie była tak przykra sytuacja moglibyśmy się powygłupiać, jakkolwiek to brzmi, albo coś w tym stylu.

    Zastanawiało mnie to co mu się śniło. Bo byłem pewny, ze to przez sen, Nialler zaczął płakać. A trzeba przyznać, ze ten płacz był jednym z najżałośniejszych widoków i dźwięków jakikolwiek słyszałem. Każdy był przyzwyczajony, że 'ten blondyn' tudzież 'ten Irlandczyk' jest zawsze uśmiechnięty od ucha do ucha. Ale wystarczyło najmniejsze słowo, a Nialler zamykał się w sobie, i tylko ja mogłem dostać się przez ten mur, który budował wokół siebie. Za każdym razem, gdy miał problem, mówił "poradzę sobie", chociaż każdy wiedział, że nikt inny tak jak on cierpi. Wewnętrznie się z tym zmaga i roztrząsa na milion kawałeczków. I zawsze jakoś mu pomagałem, a dlaczego ostatnio tego nie mogę uczynić? Nie mam pojęcia, naprawdę...

    Siedzieliśmy spokojnie, relaksując się w swoim towarzystwie. Jak dla mnie mogłem siedzieć tak zawsze. Przy nim. To było dość intymne doświadczenie, ale mi to nie przeszkadzało. Prawą ręką zacząłem kreślić jakieś kółeczka na plecach Niallera. Czasem zamieniliśmy parę słów, ale to nic. Czas płynął powoli do przodu, a my jak para, siedzieliśmy obok siebie w niezmąconej ciszy. Blondyn ułożył się wygodniej, tak, że teraz i on i ja mieliśmy jakiś komfort. Koszmar jak i resztki senności odeszły w niepamięć.

    Powoli, chyba, przysypiałem, ale usłyszałem cichy głos, niczym tchnienie wiatru.

- Kocham cię, Zayney. - Wyszeptał cicho w mój kark. Na chwilę nie wiedziałem co powiedzieć. Uśmiechnąłem się, tak jakbym urodziny miał wcześniej o cały rok. Pochyliłem się i całując jego czubek głowy również odpowiedziałem:

- Ja też cię kocham, Nialler, mój mały braciszku - uniósł na mnie swoje morskie oczy, a ja po raz kolejny miałem ochotę go pocałować. I wiem, że tym razem nikt by nam nie przeszkodził, prawda? Wszyscy śpią, więc jesteśmy sami. Ja i on. On i ja. Razem, a jednak osobno, jak bardzo to zawile brzmi?

    Pochyliłem się nieznacznie, a on wstrzymał oddech i w tej chwili, zadzwonił telefon Horana. A żeby to wszystko szlag jasny trafił.

    Niall spojrzał na mnie, niechętnie się odkleił i odebrał swój telefon.

- Halo? Wiesz, która jest godzina?! Co? Nie, no... dobra. Ile? Tylko? Okey. Dzięki, wujku. - Simon, dzwoni z samego rana? Czy go powaliło do końca? Niall usiadł i schował głowę między swoimi kolanami. Pogłaskałem jego zaokrąglone plecy, i nie dałem po sobie poznać, że delikatnie się zatrząsł.

- Co chciał Simon?

- Mamy dwie godziny na uszykowanie się. Jedziemy na wakacje. - Odwrócił się w moją stronę z błyskiem w oku. Uśmiechnąłem się do niego pochylając do przodu potargałem jego włosy. Wyglądał naprawdę uroczo. Mimo, że oczy miał podpuchnięte, a na policzkach uśmiechał się. I to naprawdę podniosło mnie na duchu.

    Wstałem z jego łóżka, i udałem się do drzwi.

- Czemu idziesz?

    Zerknąłem na niego przez ramię. Wyglądał jak zbity szczeniak, którego źle ludzie wyrzucają na dwór w czasie deszczu. Poczułem jak moje serce się kurczy, a w żołądku ciężką bryłę. Miałem jedynie ochotę podejść do niego i mocno go przytulić i powiedzieć, ze nigdzie.

- Musze się ubrać, uszykować i pobudzić chłopaków. Jedziemy na wakacje, prawda?

    Przesłałem mu oczko i buziaka w powietrzu, na co on słodko się zarumienił i zaśmiał tak jak tylko on potrafi. To naprawdę miód na moje uszy, serio. Nie patrząc już na niego wyszedłem porobić dokładnie to co mówiłem. Dwie godziny to naprawdę nie jest dużo czasu.

    Powiedziałem mu to. Nie wiem dlaczego. Musiałem? Raczej chciałem. A gdy mi odpowiedział, poczułem się jakbym dostał dożywotni dostęp do magazynów Nando's. Przemilczę fakt, ze odpowiedział mi w tym samym tonie, bo to sprawia mi a duży ból. Cieszyłem się na ten wyjazd. To będzie czas, podczas którego powiem chłopakom o chorobie. I wyznam Zaynowi, prawdę. Pewnie i tak mi nie uwierzy, ale warto spróbować. I pocałuję go, póki jeszcze kontaktuję z tym światem.
    Muszę, czas ucieka, a na to pozwolić nie mogę. Wydaje mi się, że istnieję tylko dla niego. Dla każdego jego cala. A gdy już osiągnę to co chcę, mogę umrzeć w spokoju. A teraz będziemy mogli, całym zespołem, odetchnąć od wszystkiego. Fanów, blasku fleszy, namolnych paparazzich. Ale ja mam swoje zadanie: powiedzieć chłopakom. Powiedzieć Malikowi. Żyć jak najszczęśliwiej się da w tych ostatnich chwilach.
    Carpe diem, Horan, carpe diem.