Chapter Two

   Dzień i noc zlewają się w jedno. Minuty zmieniają się w godziny, które zmieniają się w dnie. Co raz częściej chcę skończyć ze sobą. Co raz częściej nie mogę opanować dławiącego mnie bólu. Fizyczny dyskomfort mam pod kontrolą przynajmniej przez jakiś czas. Każdy oddech boli mnie. Nie chce być i nie chce już trwać. Zamknąć oczy i przestać istnieć? Jak dla mnie niesamowicie genialna sprawa. Choć z drugiej strony, muszę żyć. Jeszcze przez ten krótki czas, prawda?
    Marzenia? Czymże one są wobec życia? Mgliste chęci, do których musimy dążyć z całych sił. Mam trzy, albo dwa marzenia. Jedno z nich zaczyna się od "chce umrzeć". Dziwne marzenie jak na dziewiętnastolatka, ale dla kogoś z wyrokiem śmierci to całkiem zrozumiałe. Jedyne czego nie chce to umierać w agonii. Chcę być całkiem sprawny umysłowo, gdy będę odchodził z tego świata. Chce... chciałbym zgasnąć jak świeczka, którą zdmuchuje się wieczorem. Szybko i bezboleśnie nie musząc martwić się o nic. Umrzeć we śnie, czy to tak wiele? Mogę o tym marzyć, nikt mi tego nie zabroni, ale jednocześnie wiem, że to tylko mrzonka. Będę umierał powoli i boleśnie. A za co?! Za to, że spełniły mi się marzenia? A może za to, że kocham człowieka tej samej płci? Bo kocham go. I to dodatkowo mnie boli, bo wiem, że nic mu nie powiem. Po co miałbym palić za sobą mosty sam, skoro i tak choroba zrobi to za mnie? Lepiej nich żyje w tej nieświadomości. Nie chciałbym tego, by facet którego kocham w ostatnich, rozgrywających się, dniach odsunął się ode mnie. Oddychanie jest ważne, prawda? Wiele osób mówi, że miłość nie jest ważna, że ważniejszy jest tlen. A co jeśli tlenem jest miłość do drugiej osoby? Jego oddech sprawia, że sam pragnę oddychać równocześnie z nim. Co jeśli obecność właśnie tej jednej jedynej osoby jest na tyle ważna, że bez niej jest się niczym? Kochać to niszczyć, prawda? Więc prowadzę atak zbrojny na swoją duszę, bo wiem że on niczego nie czuje. Nie on. Jest za idealny. Mimo wszystko może kiedyś, przed samym finałem, powiem mu. Powiem mu przed samym moim ostatnim oddechem, zanim nie będzie za późno. Powiem mu co czuję, gdy będę jeszcze zdolny cokolwiek powiedzieć. Wierzę w to, bo to moje maleńkie marzenie. Jednak strach przed odrzuceniem mnie paraliżuje przed podejściem do niego i powiedzenia co czuję. To nie ma sensu.
    Życie? Co to za życie. Ja chce przestać istnieć jak najzwyklejsza świeczka. Jak lampka, którą można wyłączyć jednym przyciskiem. Czy to tak wiele? No chyba nie... ale życie to nie koncert życzeń i tutaj trzeba przyjmować to co się dostanie. Nie można wymienić zamówienia. Życie jest takie niesprawiedliwe...

    Świat jest naprawdę bardzo niesprawiedliwy. Naprawdę chciałbym powiedzieć wszystkim dookoła, jakim jestem popapranym człowiekiem i co właśnie czuję gdyby nie to, że leżę. A w sumie umieram. Zżera mnie gorączka, świat wiruje mi przed oczami, ledwo mogę oddychać i mówić. Czuję się oszukany. Za pewne Louis i Liam również to samo czują, gdyż oni także są chorzy. Wirus podobno nas zaatakował. Z tej przyczyny trzeba było odwołać ostatni koncert jaki mieliśmy odbyć przed rozpoczęciem wakacji. Dwa cudowne miesiące bez pracy. Czyż to nie brzmi świetnie? Brzmiałoby, gdyby nie fakt iż umieram. Czuję to. Choroba powoduje u mnie stan otępienia i ogłupienia jednocześnie. Nie mogę przestać myśleć, że to jest karma. Zrobiłem coś źle, coś spowodowało, że muszę teraz leżeć i być na łasce i nie łasce Niall'a. Bo on jako jedyny nie zachorował, a wraz z nim Hazz.

    Loczek stwierdził, że z chęcią się mną zaopiekuje, bo i tak nie ma co robić, jednak Nialler pokłócił się o to z nim. Kłócili się o mnie. Brzmi prawie jak tandetna bajka dla małych dziewczynek, ale taka prawda. Horan i Styles sprzeczali się o to, który z nich ma opiekować się mną, aż w końcu najmłodszy z naszej piątki skapitulował. Harry stwierdził, że jedzie odwiedzić matką i siostrę. Jedyne czego zazdrościłem i Liam'owi oraz Louis'iemu to tego, że nimi zajmowały się ich dziewczyny. Danielle oraz Eleonor rzuciły wszytko, tylko po to by móc siedzieć przy chłopakach i pomóc im wyzdrowieć. To naprawdę urocze, ale równocześnie niesprawiedliwe. Perrie nie było przy mnie i to bolało. Nawet nie miałem siły, kłócić się o to. Nie mogła przecież porzucić swojego zespołu, dla mnie, prawda? A mimo to, gdzieś tam w głowie majaczyła mi myśl, że przecież ja... zrobiłby to dla niej, prawda? Bo kocham ją, ale... teraz to zrobiło mi się przykro.

    Westchnąłem cicho.

- Jak się czujesz? - Zapytał zachrypniętym głosem Niall.

    Spojrzałem na niego, ledwo go dostrzegając. Wyglądał marnie, szczerze powiedziawszy. Jego policzki zapadły się, a oczy które zawsze emanowały zabawnymi iskierkami przestały błyszczeć. Nie wiedziałem co jest grane, ale chciałbym się dowiedzieć. I mimo tego, ze to ja w tym duecie byłem chory, to on nie wyglądał lepiej.

    Złapałem ciężko oddech, czując jakieś cholerstwo na płucach.

- Zimno mi...

    Wysapałem jedynie, bo naprawdę było mi strasznie chłodno. Nialler spojrzał na mnie z troską, i jakby chciał coś powiedzieć, ale się rozmyślił. Nie potrafiłem skupić swoich myśli. W głowie tak strasznie mi huczało, a oczy miałem tak podpuchnięte, że naprawdę czułem się strasznie. Chciałbym się zamienić z Nialler'em, on w końcu był zdrowy, prawda? Mimo, że nie był tym dawnym sobą, to miał przynajmniej zdrowy i mógł cieszyć się życiem.

    Przymknąłem oczy, bo tak właśnie mogłem lepiej kontrolować swój oddech. W głowie mi się mniej kręciło. Poczułem jakby ktoś usiadł po drugiej stronie łóżka. Nie mogłem otworzyć oczu, ale i tak tego nie chciałem. Nawet ta znikoma niska jasność w pokoju sprawiała, że miałem ochotę wydłubać sobe oczy. Szkoda tylko, że nawet na to nie miałem siły. Skupiłem całą swoja wolną wolę na tym, że tam ktoś ciągle przemieszczał się w moją stronę, a po chwili poczułem się jak czyjeś ręce mnie obejmują. Perrie? Czy to ty?

    Odwróciłem się na drugi bok i szybko otwierając oczy ujrzałem centralnie przed sobą błękitne tęczówki. Zerknąłem na usta Nialler'a i zauważyłem, że strasznie mu one drżą. Oddychał strasznie płytko, jakby nie chciał złapać ode mnie wirusa.

- Nialler, głupku, nie powinieneś się tutaj kłaść. - Mruknąłem, wtulając się w te ramiona, które dawały najlepsze uściski pod słońcem. Swoją drogą pachniał nadzwyczaj bardzo ładnie. Poczułem jak jego szczupłe barki zadrżały, gdy chuchnąłem na nie swoim oddechem.

- Zachorujesz, idź sobie. - Wyszeptałem ponownie, przylegając do jego ciała, które ogrzewało mnie. Otulił mnie ciaśniej dodatkowym kocem, dodatkowo delikatnie otulając moją twarz swoim miętowym oddechem. Lubię miętę, a on nieważne jaka pora dnia by nie była, zawsze, ma miętowy oddech. On i ja niesamowicie się dopasowaliśmy pod względem budowy naszych ciał. Pasowaliśmy do siebie jak dwa puzzle. To dość urocze, co nie?

- Jakbym już nie zachorował.

    Odparł chuchając mi we włosy. Opierając się czołem o jego obojczyk starałem się zrozumieć o czym on mówi. On chory? W którym miejscu? Zaciągnąłem się powietrzem odruchowo wdychając jego zapach. Wspominałem już, że miał naprawdę niesamowity zapach? Jakby co dopiero wyszedł z piekarni, pachniał jak świeża drożdżówka, ale jednak... coś mi tu nie pasowało. Coś psuło ten efekt, ale nie mogłem odkryć co to takiego. Na chwilę musiałem opłynąć myślami, bo zacząłem sobie wyobrażać Nialler'a w stroju takiego pączka, drożdżówki czy nawet precla. Chyba naprawdę zaczyna padać mi na mózg.

    Wspomniałem, że tęsknie za Perrie? Naprawdę, chciałbym ją teraz przytulić. Chciałbym, żeby to ona się mną zajmowała, a nie mój najlepszy przyjaciel. Cholera, on się przecież kłócił z Styles'em o opiekę nade mną! No chyba to coś znaczy, prawda? Kocha mnie jak brata, a ja za to chciałbym go tulić do końca swych dni. No oczywiście pomijając momenty seksu z Perrie. Bo wtedy byłoby odrobinę niezręcznie. Na samą myśl na temat ciała blondyneczki, robiło mi się automatycznie gorąco.

    Chrząknąłem cicho, starając się pozbyć tej suchości w gardle. Przeklęta choroba. Głupia wyobraźnia.

- Co masz na myśli? - Spytałem, a następnie zacząłem kaszleć w jego klatkę piersiową. Cholerna choroba. Nialler patrzał na mnie z niepokojem. Nareszcie gdy mogłem już porządnie nabrać tlenu w płuca pogłaskał mnie po głowie i podał chusteczkę. Nie ma to jak zasmarkać przyjaciela, prawda?

    Odkrzyknąłem i przyległem bardziej do chłopaka czując, że jest mi odrobinę cieplej. Dziękowałem mu w myślach, za to, że wziął ze sobą dodatkowy koc, bo naprawdę robiło się cieplej mi. Uśmiechnąłem się delikatnie, jakby w niemej podzięce, za to, że teraz jest tu przy mnie. Spokojny wdech i wydech. Góra i dół. Powoli odpływałem. Usłyszałem wibracje mojego telefonu, który leżał na szafce nocnej, ale zdecydowałem się olać go. Było mi zbyt dobrze bym mógł dobrowolnie z tego zrezygnować. Poczułem jak Irlandczyk wyciąga rękę po mój telefon, a po chwili wiedziałem, że czyta sms'a.

- Perrie pyta się jak się czujesz i czy potrzeba ci czegoś. - Powiedział cicho jakby nie chciał zmącić tej więzi między nami. Czułem jak jego ręka delikatnie dotyka głaszcze mnie po karku. Rób tak, jeśli możesz, do końca mych dni. Westchnąłem i znów poczułem jak delikatnie zadrżał.

- Napisz jej co tylko chcesz, ja chce spać... - Wyszeptałem cicho jakby każdy głośniejszy dźwięk mógł mnie zniszczyć. Słyszałem jak szybko wystukuje odpowiedź i po chwili odkłada mój telefon. Powinienem czuć się przyjemnie gdy moja dziewczyna martwi się o mnie, jednak zirytowałem się. Nie mam pojęcia dlaczego, przecież to naturalne, że pyta się o to, prawda? A jednak jej tutaj nie było, był tylko Niall. Ona miała swój zespół, a ja mimo tego nie potrafiłem jej wybaczyć, że nie ma jej tutaj ze mną.

    Ale za to jest on.

    Mój Nialler.

    Zaczynałem już przysypiać gdy przypomniałem sobie jego słowa.

- Co miałeś na myśli mówiąc, że zachorowałeś?

    Spytałem sennie znajdując się na pograniczu snu i jawy. Poczułem ostatkiem sił, że cały zesztywniał, i już miał mi odpowiedzieć, gdy odpłynąłem. Dzień dobry nazywam się misio-żelek i jestem strasznie pusty w środku. Zasnąłem.

________________________________________

    Miałam ochotę dodać chapter two. Tak po prostu. Nie wiem czy ktoś zauważył, ale często spoleruję tym opowiadaniem (z późniejszych rozdziałów) na twitterze. I ogólnie... BOŻE DZIĘKUJĘ ZA TE CUDOWNE 23 KOMENTARZE *uśmiecha się jak psychopatka* Kocham każdego kto czyta, komentuje! Love ya so much!

    Co sądzicie o powyższym odcinku? Osobiście powiem, że urzeka mnie fragment 'Mój Nialler'.Btw. Kursywa to zawsze jest narracja Niallera.

    Ja już się żegnam robaczki, do przeczytania!