One-Shot - 'Time for tea' - Lirry

Prezentuję Wam "radosną twórczość", którą pisałam na przełomie nocy i dnia. Shot nie ma związku z Ziallem, tak więc bez obaw i... nie bierzcie mnie, za jakiegoś psychopatę czy coś, dobrze? Po prostu musiałam się... wyładować. Lirry, czyli połączenie Liama i Harry'ego. Cały 'utwór' dedykuję jedynemu i niepowtarzalnemu Precelkowi, kochana chilluj się razem ze swoim psychopatą. Zakończenie jest otwarte, nie będzie kolejnej części...

Enjoy!

Time for tea

Rozejrzałem się dyskretnie po pokoju przyjaciela. Zdecydowanie panowały tu stonowane kolory, a na ścianach wisiały nawet obrazki święte. To była właśnie jedna z nielicznych cech Harolda, która uwielbiałem. Był stuprocentowym katolickim chłopakiem, który co tydzień szedł na mszę świętą do kościoła świętego Patrica, na drugim końcu jego ulicy.
- Mogę się dowiedzieć, czemu zawdzięczam tę przyjemność siedzenia w twoim sanktuarium? - Zaśmiałem się wypowiadając te słowa. Styles uśmiechnął się kącikiem ust, ale nic mi nie odpowiedział.
Przyjrzałem się jego profilowi. Delikatnie wygięte brwi w delikatne łuki, jakby skrzydła wysoko lotnych ptaków. Niesamowite, szmaragdowe, błyszczące oczy, które były głęboko osadzone w czaszce, dodawały mu uroku. Jego głowa była otoczona masą kędziorków, których szczerze nienawidził, ale nie wszystkim można dogodzić, prawda? I ten śliczny uśmiech, a przy nim te urocze dołeczki w policzkach. Zdecydowanie był przystojnym mężczyzną, i na pewno nie jednej pannie złamał serce. Jak to mówi moja Danielle, że "grzeczni chłopcy są nudni, dziewczyny bardziej pragną takiego bad boy'a jakim jest właśnie Twój przyjaciel. Ale bez obaw kochanie, wolę ciebie od jakiegoś pospolitego dupka". Urocza z niej kobieta. I jest absolutnie moja.
- Nie bądź taki, powiedz mi dlaczego zaprosiłeś mnie! - Uśmiechnąłem się jeszcze szerzej na widok jego zagadkowej miny.

Jego pogodny i spokojny styl bycia zdecydowanie mi odpowiadał. Lubiłem z nim przebywać, bo dobrze wiedziałem, że tylko jemu mogę zaufać. Niektórzy twierdzili, że jest flegmatykiem, ale to nieprawda. Harry zdecydowanie potrafił być wybuchowy i impulsywny.
- Herbatki? - Usłyszałem jego zachrypnięty głos. Kiwnąłem głową na znak zgody. Lubię herbatę, jak każdy Brytyjczyk.
Harold nalał mi oraz sobie ciemnego płynu do filiżanek.
- Rozumiem, że jak zawsze nie chcesz mleka, prawda? - Ponownie usłyszałem jego cichy bas. Uśmiechnąłem się tak ze lada chwila mógłbym dostać szczękościsku.
- Jak Ty mnie znasz. - Odparłem spokojnie i cicho. Loczek zaśmiał się i usiadł na swoim miejscu. Ja natomiast podniosłem jedną z filiżanek, odchylając mały, prawy palec w bok, do ust tak bym mógł umoczyć, delikatnie wargi w ciemnym napoju. Uwielbiałem smak popołudniowej herbaty, jednak teraz coś mi przez chwilę nie pasowało, a potem... potem już nic nie pamiętam, bo otoczyła mnie ciemność.

~*~

Mo-moja głowa. Kręci mi się w głowie, i czuję się jakbym przespał całe swoje życie. Zacząłem mrugać oczami, ale otaczała mnie wszechogarniająca ciemność. Nie pamiętam co robiłem i dlaczego teraz siedzę na zimnym krześle z workiem na twarzy. Chciałem poruszyć ręką, bym mógł zdjąć to coś z twarzy, jednak poczułem, że ręce mam skrępowane jakimś sznurkiem za plecami. Swoją drogą owe COŚ boleśnie wpijało mi się w nadgarstki, a nie było to przyjemne. Nogi prawdopodobnie też miałem ubezwłasnowolnione, co też okazało się prawdą.

Spokojnie Liam. To nic takiego. Pewnie ktoś chce zrobić Tobie mało przyjemny kawał. Wdech, i wydech, nie panikuj. Powtarzałem sobie w myślach. Grunt to zachować spokój.

Siedziałem w ciszy wpatrując się w ciemność, która była wszędzie. Byłem tak niesamowicie ospały, że nawet nie miałem siły racjonalnie myśleć. Nie mam pojęcia jak długo tak siedziałem, ale jakiś czas później usłyszałem rozsuwane drzwi, a po chwili kroki, które dudniły głucho w przestrzeni i... cisza.

Nienawidzę ciszy, która mnie otacza. Denerwuje mnie też to, że ktokolwiek tutaj jest, nie odzywa się. Jakby ten ktoś chciał usłyszeć mój głos.
- Hej, możesz ściągnąć mi z głowy ten worek? - Spytałem na głos zachrypniętym głosem. Musiałem od dłuższego czasu nie używać gardła, bo miałem niesamowitą suchość w krtani. Moje struny głosowe drżały, a moim ciałem zaczynał rządzić strach i zdenerwowanie.
- Wiesz, że porwanie kogoś takiego jak ja może skończyć się dla ciebie, bardzo źle? Lepiej mnie wypuść i zapomnijmy o całej sprawie. - Mówiłem cicho, jakbym domyślał się, że ten ktoś jest tu blisko mnie.
Usłyszałem prychnięcie, a następnie głuchy odgłos chrupania. Ten ktoś jadł! Najspokojniej na świecie chrupał jakiś owoc, podczas gdy ja wierciłem się niespokojnie na krześle, a moim jedynym towarzyszem była ciemność i oprawca. No naprawdę niesamowite towarzystwo.
- Kimkolwiek jesteś, wypuść mnie! Co ci da to, ze mnie tu przetrzymujesz z workiem na twarzy? Jesteś tchórzem, bo nie chcesz widzieć mojej twarzy, tak? W dodatku milczysz, więc się boisz... Ale mi porywacz – zakpiłem na głos, nadal zachrypniętym głosem. I mimo, ze mówiłem ironicznie wewnątrz czułem jak zimny pot zaczyna mnie oblewać.

Nie wiem gdzie jestem.

Nie wiem kto znajduje się przede mną.

Nie mam pojęcia ile minut, godzin, dni, byłem nieprzytomny.

Wiedziałem tylko jedno – nie wyjdę korzystnie i cało z całego tego zajścia. Czułem wewnętrznie, że skończy się to naprawdę negatywnie dla mnie w końcowym rozrachunku. To było tak proste jak zadanie matematyczne. Jeden plus jeden, zawsze wyjdzie dwa. Nie ma innej opcji. Spokojnie Liam, ktoś po prostu robi ci okrutny żart. Tak, to na pewno tak to jest. To żart, to tylko żart.
Poczułem chłodny metal na klatce piersiowej. Świetnie. Byłem przywiązany do krzesła, z workiem na głowie w dodatku bez koszulki. Jakim cudem nie poczułem tego szybciej?! Poczułem znów zawrót głowy, ale pozostałem w pełni świadomy.
- Co-o Ty ro-o-obisz?! - Wyjąkałem przestraszonym tonem. Usłyszałem w odpowiedzi złośliwy rechot, ale nic po za tym. To takie irytujące!
Ktoś zaczął mi rysować wzroki zimnym ostrzem. Nóż. Przemknęło mi przez myśl. Przełknąłem ciężko ślinę, a po chwili usłyszałem wreszcie jego głos.
- Młody Payne się boi? - Mężczyzna zacmokał z niezadowoleniem, nadal jeżdżąc po mojej klatce piersiowej nożem. Ten głos. Ten niespotykany powolny ton, taka rzadko spotykana flegma, skąd ja go...
- Harry?! - Wysapałem ciężko, gdy po raz kolejny poczułem jak ostry przyrząd narusza mój naskórek. Usłyszałem cichy chichot, a po chwili szybkim ruchem zostałem pozbawiony worka. Jasność tego pomieszczenia mnie przeraziła, więc zacząłem mrugać szybko oczami, byleby przyzwyczaić się do otoczenia. Gdy tylko moje źrenice powróciły do swojej naturalnej wielkości, poczułem po raz kolejny zawroty głowy i następnie zwymiotowałem obok siebie. W przebłysku inteligencji odwróciłem głowę w prawo tak, żeby nie pobrudzić siebie.
Przyjrzałem się mojej własnej wydzielinie a następnie spojrzałem na swojego porywcza, którym rzeczywiście był Styles.
- Harry, co ty, kurwa, odpierdalasz?! - Wrzasnąłem ochrypłym głosem. Chciałem wrzasnąć, ale jedynie co wyszło mi to paskudny pisk, który nie dodał mi raczej odwagi.
Znów denerwujące milczenie i cmokanie przyjaciela. Przyjrzałem się jego twarzy, która, mimo tego, że kiedyś tak bliska, teraz wydawała się naprawdę obca. Przyglądał mi się z fanatycznym uśmiechem obracając w dłoni nóż, który był zakrwawiony. Opuściłem swój wzrok w dół i zobaczyłem, że cała moja klatka piersiowa jest brudna od brunatno-czerwonej krwi.
- Mały Liam przeklina? Och to nie ładnie z Twojej strony – Spokojny głos Stylesa, a także zimne ostrze na moim policzku doprowadzały mnie do nadwyrężenia nerwów.

Co. Tu. Się. Kurwa. Dzieje?!

- Harry...
- Ciii, spokojnie, Leeyum, nie umrzesz. - Powiedział cicho delikatnie głaszcząc mnie po policzku. Dzięki Bogu przeżyję. Ucieknę, zerwę kontakt z nim i zapadnę się pod ziemię... Psychopata to jakiś.
- Wypuść mnie. - Zająknąłem cicho, czując jak haniebne łzy cisną mi się do oczu. Cała klatka piersiowa mi krwawiła, przez co czułem się co raz słabszy, ale trzymałem się twardo.
Podniosłem wzrok na uśmiechniętego Styesa.
- Skarbie nie mogę cię wypuścić.
- Ale powiedziałeś, ze nie umrę...
- Owszem. - Przytaknął ruchem głowy Harry. - Ale nie nie sądzisz też, ze wypuszczę cię wolno, prawda? - Przejechał nożem po moim lewym barku, a następnie wbił ostrze w lewę ramię. Wrzasnąłem z bólu, czując się tak marnie żałosny. - Nie płacz, głuptasie, herbatki?
Nie mogłem nic powiedzieć, bo ciągle wrzeszczałem z bólu, gdyż ten psychopata pociągnął nożem w dół, rozrywając moją rękę na pół. Płakałem jak dziecko, z bólu i z świadomości, ze zginę. Nie przeżyję. A miałem tyle planów. Miałem oświadczyć się Danielle! No właśnie, miałem...
- Nie masz za grosz kultury Leeyum, wiesz? Zadałem ci pytanie! A Ty na nie nie odpowiedziałeś! W dodatku przeklinasz... Nie ładnie, bardzo nie ładnie... - zacmokał ponownie, a mi zrobiło się ciemno przed oczami.

- Nie będę nic pił, znów mnie czymś naćpasz – Wyszeptałem cicho, czując się jakbym powoli tracił łączność ze światem.
Usłyszałem śmiech Stylesa, ale nie miałem siły nic zrobić. Z oczu nadal płynęły mi łzy z bólu, a ten pierdolony psychopata się śmiał. Tylko, że nie była to radość wesoła, raczej taka która mrozi krew w żyłach. Śmiech godny psychopatycznego mordercy.

Znów zacmokał, a ja poczułem, jak przystawia mi do ust coś do picia. Herbata. Nie, nie chcę! Trzymał mocno moją szczękę tak bym nie mógł uronić ani kropli bezcennego napoju. Ponownie czułem jak świat wiruje, mimo, że miałem zamknięte oczy.
- Nigdy nie widziałem, żeby za dużo ketaminy komukolwiek zaszkodziło – Usłyszałem jego pomruk. Ponownie straciłem przytomność.

~*~

Przyjrzałem się badawczo bezwiednemu ciału przyjaciela. Westchnąłem rozdrażniony. Nie traktowałem go jak przyjaciela, zdecydowanie, nie. Zabrałem się do pracy, bo miałem niecałe piętnaście minut na zamontowanie struny od fortepianu, jak i jego bezwiednego ciała, na tym przyrządzeniu.

Gdy skończyłem robotę, pod jego nogi, podpórki, tak by stał prosto i nie upadł. Zdaję sobie sprawę, że jest to zbędna zabawa, ale uwielbiam ten stan, gdy ofiara jest w agonii i prosi o łaskę. Być panem życia i śmierci w jednej chwili. Gdy tak przyglądałem się nieprzytomnemu Lee do złudzenia przypominał mi Malika. Och, tamten, był niesamowitym chłopakiem. Przystojny, pewny siebie i uwielbiał jeść z dwóch pieców na raz. Miał dziewczynę a mimo wszystko spotykał również się ze mną. Oczywiście, że nie piliśmy jedynie herbatki. Seks z nim był naprawdę niesamowity. To był jego błąd, za który przyszło mu zapłacić. Kochałem go, ale wykorzystywał mnie, dlatego też nie ma go ze mną na tym świecie. Biedny... Ciekawe jak tam mu się leży w rowie niedaleko Carlise

Usłyszałem westchnięcie Liama. Powraca do świadomości, czyli czas związać ręce z przodu. Biedny, wygląda jak umęczony upadły Anioł. Brakuje mu jedynie skrzydeł i byłoby idealnie.

- Nie szarp się, to będzie ciebie mniej bolało. - Powiedziałem spokojnie, gdy zobaczyłem przerażone czekoladowe tęczówki wlepione w moje zielone oczy. - I nie połykaj śliny... nie za często, bynajmniej. - Zaśmiałem się z własnego żartu odciągając podpórki. Struna napięła się pod jego ciałem, a on zachłysnął się powietrzem. Chyba zorientował się, że czubkami palców dotyka betonowej podłogi, to też szybko stanął palcami na niej.

Spoglądałem z ślicznym uśmiechem na jego błagalne spojrzenia, a także na to jak balansował na palcach. Usiadłem przed nim z skrzyżowanymi nogami i zanurzyłem rękę w misce z popcornem.

- Chcesz może odrobinę? - Spytałem, wpychając odrobinę białej kukurydzy w policzki. Liam spojrzał na mnie przerażony, jakby dopiero teraz do niego dotarło, że już nie ujrzy swojej narzeczonej nigdy więcej.

Prychnąłem cicho nad jego głupotą. Przełknąłem szybko ślinę i spojrzałem na chłopaka. Nie miałem wiele czasu, potem będę mógł się po napawać jego agonią.

- A teraz mnie słuchaj. Wiesz... jesteś strasznym ignorantem. Nie rozumiem jak mogłeś nie zauważyć, że chcę od ciebie czegoś więcej? Mało okazałem ci zainteresowania? Ile razy przychylałem Tobie nieba, byś mógł dostać to o czym marzysz?

Przymknął oczy, a z jego ust wydostał się ochrypły szept.

- Pedał.

Zacmokałem zniecierpliwiony. Nie powinien mnie wyzywać, sam nie będąc świętym.

- Nie uczysz się na swoich błędach. Nigdy nie wyzywaj innego człowieka, bo słowa te zostaną użyte przeciwko Tobie. - Przechyliłem głowę, oblizując słonawe wargi. Ach ten popcorn. - Mówisz, że jestem pedałem – wzdrygnąłem się na sam wydźwięk tego słowa. - Jednak sam nie jesteś lepszy. Myślisz, że nie wiem, iż zdradziłeś Danielle z Eleonor? Ciekawe co na to Louis, twój drugi przyjaciel? Jednak wiesz co Liam? Ufałem ci. Wierzyłem, że zdołam cię przeciągnąć na swoją stronę gdy będę udawał grzecznego katolickiego chłopca. Jednak nie. Ty byłeś, nadal jesteś, ale to długo nie potrwa, ślepo zapatrzony w Danielle. Idiota z ciebie. A ja cię kocham, kochałem i będę kochał. Mimo, że nie raz wykorzystywałeś mnie jako przykrywki dla swoich złych uczynków. Nie rozumiem jak mogłeś uwierzyć, że jestem heterykiem i w dodatku katolikiem?! Ja nienawidzę katolicyzmu, bo pełno w nim homofobów. A teraz Ty jesteś jednym z nich.

Payne zrobił się prawie purpurowy, czyli została mi jeszcze chwila na wygłoszenie kazania. Podniosłem się z podłogi i podszedłem do chłopaka. Powolna agonia, i ból w oczach był już widoczny. Jednak nadal się nie odzywał.

- Nawet nie zdajesz sobie sprawy, ile byłbym w stanie zrobić dla ciebie, tylko żeby otrzymać w zamian Twoją miłość. Zrobiłbym dosłownie wszystko. - Wyszeptałem, głaszcząc go po policzku. Był piękny. Zrobiłem krok w tył, a wtedy dostrzegłem, że z tych niesamowitych orzechowych oczów płyną kolejne łzy. Westchnąłem cicho, przygnębiony. Nie chciałem, żeby i tym razem to wszystko tak się skończyło...

Popchnąłem go delikatnie palcem w klatką piersiową. Zakołysał się, równocześnie tracąc równowagę, którą utrzymywał stojąc na palcach.

- Tak mi przykro Liam, że nie możesz odwzajemnić mojej miłości do ciebie. - Uśmiechnąłem się smutno. Panika w jego oczach była naprawdę fascynująca.

Oczy Leeyuma zrobiły się wypukłe, a z jego gardła wydobył się przepiękny gulgot, który zwiastował przybliżającą się kostuchę. Zaczął się szarpać, co tylko pogorszyło sprawę, bo z szyj zaczęła lecieć krew. Będzie dużo do sprzątania. Po chwili jego ciało znieruchomiało, a ja pochyliłem się i pocałowałem, jeszcze ciepłe, usta niesamowitego Liama.

Wyznaje jedną zasadę. Gdy nie ma ciała, nie ma zbrodni.Gdy nie ma zbrodni, nie ma kary. Nie ma kary, to znaczy jesteś wolnym Brytyjczykiem.

~*~

Spojrzałem na blondyna, który siedział na mojej małej kanapie, uśmiechając się uroczo. Miał naprawdę niesamowite oczy. Błękitne w których od razu się utopiłem. Był jedyny w swoim rodzaju. Mam nadzieję, że dojdziemy do porozumienia...

Uśmiechając się szeroko przemówiłem do niego.

- Niall, może herbatki?